Ὁ εὐγενής καί δημιουργικός κληρικός

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἄν ἤθελα νά δώσω ἕναν χαρακτηρισμό μέ δυό ἐπίθετα στόν μακαριστό π. Κωνσταντῖνο Παναγιωτόπουλο, Ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἁγίου Ἐλευθερίου Ἀχαρνῶν θά χρησιμοποιοῦσα τά ἐπίθετα «εὐγενής» καί «δημιουργικός».

Τά ἔτη 1987-1995 ὑπηρεροῦσα ὡς Ἱεροκήρυξ καί Διευθυντής Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί ἐκεῖνος τότε ὑπηρετοῦσε στά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς καί ἦταν Ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου Ἀχαρχῶν. Τότε τόν ξεχώρισα ἀπό πολλούς Ἱερεῖς πού ὑπηρετοῦσαν στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν. Μάλιστα ὡς Ἱεροκήρυξ γι’ ἕνα διάστημα ἦμουν Ἐνορίτης τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, λειτουργοῦσα στόν Ναό αὐτόν, ἐξομολογοῦσα στόν Ναό μέ τήν ἄδειά του καί ἔκανα συνάξεις σέ μιά ὁμάδα Χριστιανῶν πού ἤθελαν νά ἀκοῦνε τίς θεολογικές ἀναλύσεις τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Ὅταν πήγαινα στόν Ναό μέ δεχόταν πάντοτε μέ εὐγένεια καί καλοσύνη.Ἔτσι, ὅταν ἐκλέχθηκα καί χειροτονήθηκα Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου τό 1995 τό ἀνακοίνωσε μέ χαρά στούς ἐνορῖτες του καί πολλοί Χριστιανοί τὴς Ἐνορίας συμμετεῖχαν στό μυστήριο τῆς Χειροτονίας μου στόν Μητροπολιτικό Ναό τῶν Ἀθηνῶν μέ ἔκδηλη χαρά, ὡσάν νά ἤμουν δικός τους ἄνθρωπος. Καί ἀπό τό 1995 μέχρι σήμερα ἐξακολουθῶ νά ἀνήκω σέ αὐτήν τήν Ἐνορία. Ἔκανα αὐτήν την ἀναφορά, γιά νά τονίσω ὅτι γνώρισα καλά τόν μακαριστό π. Κωνσταντῖνο καί διέκρινα τά χαρίσματά του, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν ἡ εὐγένεια καί ἡ δημιουργικότητά του.

Σέ ὅλους συμπεριφερόταν με εὐγένεια καί καλοσύνη, χρησιμοποιοῦσε καλούς λόγους καί ἦταν πάντοτε προσιτός. Συγχρόνως ἦταν δημιουργικός, ἐμπνευσμένος, φιλόκαλος γιά τόν Ἱερό Ναό πού ἀνήγειρε μέ τήν βοήθεια ὅλων, γιά τίς Ἱερές ἀκολουθίες καί γενικά γιά τήν Ἐνορία του, τήν ὁποία ἀγαποῦσε ὄχι ἁπλῶς ὡς τήν εὐρύτερη οἰκογένειά του, ἀλλά πολλές φορές καί πάνω ἀπό αὐτήν, θυσιαζόμενος καθημερινά γιά τούς Ἐνορίτες του! Δέν αίσθανόταν ὡς Ἱερεύς καί Ἐφημέριος, ἀλλά καί ὡς πνευματικός καί κοινωνικός ἡγέτης ὅλης τῆς περιοχῆς. Οἱ ἀγῶνες του, πού ἔχουν καταγραφῆ ἀπό τόν ἴδιο, εἶναι πολλοί καί ποικίλοι. Γνώριζε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει μόνο ψυχή, ἀλλά καί σῶμα, καί ἡ πνευματική ζωή δέν χωρίζεται ἀπό τήν κοινωνική ζωή τοῦ ἀνθρώπου.

Τόν ἀπασχολοῦσε ἔντονα ἡ στελέχωση τῆς Ἐνορίας του ἀπό καλούς Ἱερεῖς καί ἐνδιαφερόταν γιά τήν διαδοχή του καί τήν συνέχιση τοῦ ἔργου του. Ἔτσι, ἐντόπισε τόν διάκονο τότε π. Θεμιστοκλῆ Χριστοδούλου καί ἔκανε τά πάντα γιά νά τόν ἔχει συνεφημέριό του, ὥστε νά συνεχίση καί νά αὐξήση τό ἔργο του καί φυσικά δικαιώθηκε γι’ αὐτό. Θυμᾶμαι ἔντονα τόν εύγενῆ καί δημιουργικό ἄνθρωπο καί Ἱερέα π. Κωνσταντῖνο, πού ἦταν ὄντως φιλόκαλος καί εὔχομαι ὁ Θεός νά τόν ἀναπαύση μετά τῶν δικαίων, στήν δέ στενότερη καί εὐρύτερη οἰκογένειά του ὁ Θεός νά στέλνη τήν εὐλογία Του. Μακάρι νά ἔχουμε πολλούς τέτοιους Κληρικούς ὅπως τόν π. Κωνσταντῖνο Παναγιωτόπουλο, πού θά προσφέρουν στήν Ἐκκλησία καί τήν κοινωνία καί θά εἶναι πρότυπα ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων.

Αἰωνία του ἡ μνήμη.