Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: «Ὀρθόδοξοι Οὐνίτες»

Στήν κηδεία τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ἀκούσθηκε μιά ὁμάδα ρασοφορεμένων νά ψάλλουν στήν ἑλληνική γλώσσα τό «Χριστός Ἀνέστη», πράγμα πού ἔκανε ἐντύπωση σέ πολλούς δημοσιογράφους, οἱ ὁποῖοι ἐκαυχῶντο γιατί σέ ὅλο τόν κόσμο πού παρακολουθοῦσε τήν κηδεία ἀκούστηκε ἡ Ἑλληνική γλώσσα μέ τήν συγκεκριμένη ψαλμωδία. Τό θεώρησαν αὐτό πολύ τιμητικό. Δέν ἤξεραν ὅμως ὅτι αὐτοί ἦταν Λατίνοι Οὐνίτες, τούς ὁποίους ἔχει τό Βατικανό στούς κόλπους του καί οἱ ὁποῖοι δραστηριοποιοῦνται σέ πολλές ὀρθόδοξες χῶρες, σέ βάρος τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Ἡ λέξη Οὐνία προέρχεται ἀπό τήν Πολωνολατινική λέξη Unia πού σημαίνει ἕνωση, καί εἶναι ἕνας ἐσωτερικός τρόπος ἑνώσεως μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Λατίνων, ἀνεξάρτητα ἀπό δογματικές διαφορές. Ἀρχή τῆς Οὐνίας θεωρεῖται ἡ Σύνοδος τοῦ Λατερανοῦ τό 1215, κατά τήν ὁποία ὁ Πάπας ἐπέτρεψε στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή νά κρατήσουν τά ἐκκλησιαστικά τους ἔθιμα, ἀλλά νά μνημονεύουν τόν Πάπα στίς ἀκολουθίες καί ἔτσι νά ἔχουν κοινωνία μέ τούς Λατίνους.

Μέ Παπική Bούλα τοῦ Πάπα Ἰννοκέντιου Δ΄, τό 1254, ἡ Οὐνία ἐπετράπη στούς ἀνατολικούς λαούς. Εἶναι ἕνα ἑνωτικό σύστημα, ἕνας «δούρειος ἵππος γιά τήν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», πέρα ἀπό τόν διάλογο γιά τήν ἐπίλυση τῶν δογματικῶν διαφορῶν. Στήν πράξη ἄρχισε νά ἐφαρμόζεται μέ τήν Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας τό 1438-39. Αὐτό τό ἑνωτικό σύστημα παραπλανᾶ πολλούς Ὀρθοδόξους, διότι λειτουργεῖ στήν καρδιά τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν, ἔχουν Βυζαντινούς Ναούς, οἱ Κληρικοί ἐνδύονται μέ ἄμφια τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ θεία Λειτουργία καί οἱ ἀκολουθίες γίνονται μέ τόν ἴδιο τρόπο μέ τούς Ὀρθοδόξους, μόνο μνημονεύουν τόν Πάπα καί ἀκολουθοῦν τήν διδασκαλία τῶν Λατίνων, τοῦ Βατικανοῦ. Ὁ Βαρλαάμ ἦταν ἕνας Οὐνίτης μοναχός πού παρουσιαζόταν ὡς Ὀρθόδοξος, ἀλλά εἶχε προσλάβει καί ἀκολουθήσει τόν σχολαστικισμό πού εἶναι ἡ σκληρή δογματική διδασκαλία τοῦ «Ρωμαιοκαθολικισμοῦ».

Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, πού ἀγωνίσθηκε στήν Φερράρα-Φλωρεντία καί δέν ὑπέγραψε τήν ψευδοένωση, σέ ἐπιστολή του ἀναφερόμενος σέ Ὀρθοδόξους πού δέχονται τά δόγματα τῶν Λατίνων, παραμένοντας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τούς ὀνομάζει «Γραικολατίνους» «Λατινόφρονες», «μιξόθηρες ἄνθρωποι κατά τούς ἐν μύθοις ἱπποκενταύρους». Καί μάλιστα γράφει «φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως, ὡς αὐτούς ἐκείνους, ἤ κακείνων πολλῶν δήπου χείρονας, τούς Χριστοκαπήλους καί Χριστεμπόρους». Μάλιστα συνιστᾶ «φεύγετε οὖν αὐτούς, ἀδελφοί, καί τήν πρός αὐτούς κοινωνίαν», γιατί εἶναι «ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι ὡς ἀπόστολοι Χριστοῦ».

Ἑπομένως, αὐτοί πού ἔψαλαν τό «Χριστός Ἀνέστη» στήν ἑλληνική γλώσσα κατά τήν κηδεία τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ἦταν Οὐνίτες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὅλα τά ὀρθόδοξα τυπικά, ἀλλά ἀνήκουν στό Βατικανό καί παραπλανοῦν τούς ἀφελεῖς Ὀρθοδόξους ἤ ὅσους ἔχουν ἄγνοια τῶν θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Πέρα ἀπό αὐτούς τούς Οὐνίτες τούς ὁποίους ἀποδέχεται τό Βατικανό, σήμερα ὑπάρχουν καί ἄλλοι ἰδιόμορφοι Οὐνίτες πού ἀνήκουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι Ὀρθόδοξοι θεολόγοι καί Κληρικοί, δηλαδή δέν ἀνήκουν στό Βατικανό, ἀλλά διαπνέονται ἀπό τήν σχολαστική καί νεοσχολαστική θεολογία καί διαφοροποιοῦνται ἀπό τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Αὐτοί διδάσκουν καί συμπεριφέρονται ὡς Ὀρθόδοξοι, θεωροῦνται μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά εἶναι λατινόφρονες, σχολαστικίζοντες, εἶναι «Ὀρθόδοξοι Οὐνίτες», πού νομίζουν ὅτι δέν ὑπάρχουν θεολογικές διαφορές μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Βατικανοῦ. Αὐτοί ὄχι μόνον εἶναι ἀγράμματοι θεολογικά, ἀλλά εἶναι καί ἐπικίνδυνοι γιά τήν Ἐκκλησία!

Ν.Ι.