Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Μιά ἰδιότυπη δημοσιογραφία

Οἱ τοῖχοι, ἰδιαιτέρως στίς μεγαλουπόλεις, εἶναι μιά ἰδιότυπη “ἐφημερίδα”, ὅπου ἐκφράζονται καί διατυπώνονται τά πιό ἐπαναστατικά καί αὐθεντικά κείμενα μέ τήν μορφή μικρῶν προτάσεων, οἱ ὁποῖες ταυτόχρονα ἐκφράζουν καί τήν ἀγωνία τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων, περισσότερο ὅμως τῶν νέων.

Βέβαια, περιττόν νά τονίσω ὅτι δέν ἐνθαρρύνω μέ ὅσα θά ἀναπτύξω τήν νοοτροπία νά ρυπαίνουμε τούς τοίχους, ἀλλά ὅμως νομίζω εἶναι σημαντικό νά δοῦμε αὐτούς τούς “ἀνώνυμους ἀρθρογράφους” καί κάτω ἀπό τά λόγια τους νά σκιαγραφήσουμε τήν νοοτροπία τῆς ἐποχῆς μας.

Ἔχω ἕνα ἐνδιαφέρον νά μελετῶ τά συνθήματα πού εἶναι γραμμένα στούς τοίχους, καί νά βλέπω τίς ἀπαιτήσεις τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας. Τό ἐκπληκτικό εἶναι ὅτι στήν ἐποχή μας πού ὑπάρχει τόση μεγάλη διάδοση τῆς πληροφορικῆς, πού κυκλοφοροῦν τόσα ἔντυπα καί τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης πολλαπλασιάζονται, παρατηρεῖται μιά ἰδιότυπη λογοκρισία, ἀπό τήν ἄποψη ὅτι συνήθως δέν περνοῦν εὔκολα στά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης κείμενα καί ἀπόψεις πού εἶναι διαφορετικές ἀπό αὐτές πού θέλουν νά διαμορφώσουν οἱ λεγόμενοι διαμορφωτές τῆς κοινῆς γνώμης. Ἔτσι, διάφορα ἀνήσυχα πνεύματα αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά διατυπώσουν τήν διαμαρτυρία τους στίς ἐφημερίδες τῶν τοίχων.
Τελευταία ταξιδεύοντας μέ τόν ἠλεκτρικό σιδηρόδρομο Πειραιῶς - Κηφισιᾶς διάβασα σχεδόν σέ ἐλάχιστα λεπτά της ὥρας τρεῖς φράσεις πού ἦταν γραμμένες στούς τοίχους, γύρω ἀπό γραμμές τοῦ ἠλεκτρικοῦ σιδηροδρόμου, πού νομίζω εἶναι πολύ σημαντικές, γιατί δείχνουν τό ἐσωτερικό πρόβλημα πού ἀπασχολεῖ τούς ἀνθρώπους, κυρίως τούς νέους της ἐποχῆς μας.

Ἡ πρώτη φράση ἔλεγε: “Ὡραῖο παραμύθι στήν ἀρχή, ἀλλά κάπου στό τέλος μᾶς τό χάλασε”. Πιθανολογῶ ὅτι ἡ φράση αὐτή ἀναφέρεται στίς τοξικές οὐσίες, τά λεγόμενα ναρκωτικά, τά ὁποῖα ὑπόσχονται νά προσφέρουν ἕνα παραμύθι στούς νέους καί νά τούς βγάλουν ἀπό τό κοινωνικό ἀδιέξοδο, νά τούς ἐλευθερώσουν ἀπό μιά ἀκοινώνητη κοινωνία, ἀλλά ὅμως τούς ὁδηγεῖ τελικά στήν χώρα τοῦ ἀνύπαρκτου Παραδείσου καί στήν ὑπαρξιακή, ἀλλά καί σωματική δουλεία. Ἐπίσης παρατηρεῖ κανείς ὅτι στήν ἐποχή μᾶς ὑπάρχουν πολλῶν εἰδῶν τοξίνες καί ναρκωτικά πού μποροῦν νά ὀνομασθοῦν ψυχολογικά καί ἰδεολογικά ναρκωτικά, τά ὁποῖα παραμυθάζουν τούς ἀνθρώπους καί τούς ὁδηγοῦν σέ ἕνα φανταστικό κόσμο. Καί εἶναι γνωστόν ὅτι ἡ φαντασία εἶναι μή οὖσα, ἀνύπαρκτη κατάσταση. Γενικά, ἡ ἀποσπασματικοποίηση τῆς ζωῆς, ἡ καθολικοποίηση τοῦ ἐπί μέρους, εἶναι ἕνα παραμύθι πού ἀναπόσπαστα δημιουργεῖ πίκρα στόν ὑπαρξιακό χῶρο, ἀκριβῶς γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑψηλές προδιαγραφές ἀπό τήν δημιουργία του καί δέν ἀναπαύεται μέ παραμύθια. Θέλει ζωή, ἐπαφή, σχέση μέ ἁπτή πραγματικότητα, πού νά ἱκανοποιῆ τό πνευματικό βάθος του.

Ἡ δεύτερη φράση ἔλεγε: “Ἡ σιωπή εἶναι ἐμπρηστική. Φωτιά στήν ἀπάθεια”. Βέβαια, στήν ἐποχή μᾶς κυριαρχεῖ ὁ λόγος, ἀλλά τίς περισσότερες φορές αὐτός ὁ λόγος εἶναι ἄλογος, ἀνούσιος, κενός, φλύαρος, βερμπαλιστικός. Ἔτσι ἐπικρατεῖ μιά ἔνοχη σιωπή διαπλεκομένων συμφερόντων πάνω στά βασικά προβλήματα καί ἐρωτήματα τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν σχέση μέ τήν ἀγάπη, τίς διαπροσωπικές σχέσεις, τό μυστήριο τῆς κοινωνίας, τό πρόβλημα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Μιά τέτοια σιωπή “εἶναι ἐμπρηστική”, ἀφοῦ κατακαίει τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα. Ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τή κατάσβεση τῶν πυρκαγιῶν γνωρίζουν καλά ὅτι ἡ φωτιά σβύνει τήν φωτιά. Κατά τόν ἴδιο τρόπο ἀπαιτεῖται μιά φωτιά πού θά πυρπολήση τήν ἀπάθεια, τήν ἔνοχη σιωπή, τήν ἀπώλεια τοῦ ἀλόγου πληθωρικοῦ λόγου, πού δέν ἐξυπηρετεῖ κανένα, παρά μόνο αὐτούς πού θέλουν νά κυριαρχοῦν σέ ὅλα τα παιχνίδια πού παίζονται στόν κοινωνικό χῶρο. Καί εἶναι κρίμα ἡ ζωή νά γίνεται ἕνα θανατηφόρο παιχνίδι.

Ἡ τρίτη φράση ἔλεγε: “Προσέξτε μή κλέψουν τήν ζωή σας”. Καί αὐτή ἡ φράση κρύβει μιά τρομερή ἀγωνία. Προφανῶς ἐδῶ γίνεται διάκριση μεταξύ ἐπιβίωσης καί ζωῆς. Ἐπιβίωση σημαίνει ἐξακολουθῶ νά ζῶ, ἰκανοποιώντας ὅλες τίς αἰσθήσεις καί ἐξαντλώντας τό ἐνδιαφέρον μου μόνο στά βιολογικά καί τά ὑλικά. Ζῶ σημαίνει εἶμαι ἐλεύθερος καί ἀπολαμβάνω ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τόν κόσμο, ἀλλά χωρίς νά γίνομαι δοῦλος τοῦ κόσμου καί τῶν διαφόρων συστημάτων. Ζῶ σημαίνει ἔχω βαθύ νόημα ζωῆς καί μέ αὐτό τό νόημα νοηματοδοτῶ ὅλα ὅσα συναντῶ στήν ζωή μου. Κάποιος νέος μου ἔλεγε πρίν λίγα χρόνια. “Θέλω νά ζῶ, ὄχι νά ἐπιβιώνω. Ὅλη ἡ παιδεία καί ὅλη ἡ σύγχρονη πραγματικότητα μέ ὁδηγεῖ στήν ἐπιβίωση, πράγμα τό ὁποῖο μου δημιουργεῖ ἀηδία”. Καί ἐπειδή σήμερα ἐπικρατοῦν πολλοί κλέφτες αὐτῆς τῆς ζωῆς, γι’ αὐτό καί ὁ “ἀνώνυμος δημοσιογράφος τῶν τοίχων” συνιστᾶ “προσέξτε μή κλέψουν τήν ζωή σας”.

Οἱ τρεῖς φράσεις πού ἀνέφερα προηγουμένως καί τίς ὁποῖες διάβασα μόλις πρίν λίγες μέρες στούς τοίχους τῆς Ἀθήνας εἶναι φράσεις ἐμπειρικές, βγαλμένες ἀπό προσωπικό πόνο, καί ὄχι ἀπό στοχασμούς. Δέν προέρχονται ἀπό γραφεῖα καί ἐπιτροπές διαφόρων ἐπιστημόνων πού μιλοῦν γιά τούς νέους, ἔξω ὅμως τίς περισσότερες φορές ἀπό τήν σκέψη καί τά προβλήματα τῶν νέων, ἀλλά ἀπό ἀποτυχίες στόν ὑπαρξιακό χῶρο καί γι’ αὐτό εἶναι αὐθεντικές, ἔχουν προσωπικό καημό.

Τέτοιες φράσεις μπορεῖ νά συντάσσονται ἀπό ἐπαναστατικές ὁμάδες, πού τίς ὀνομάζουμε ἀναρχικές. Ἀλλά, τελικά, πιστεύω ὅτι ὑπάρχει καί μιά ὑγιής ἐπανάσταση ὅταν δέν συμβιβάζεται μέ τό κατεστημένο, τό ὁποῖο διαμορφώνουν τά παντός εἴδους συμφέροντα, καί αὐτή ἡ ὑγιής ἐπανάσταση λειτουργεῖ ὡς ἀγάπη. Γιατί πράγματι, ἡ ἐλευθερία θά ἐκφραστῆ ἤ ὡς μηδέν ἤ ὡς ἀγάπη. Καί μακάρι αὐτήν τήν ἐλευθερία ὡς ἀγάπη, ὡς ἐπανάσταση κάθε ψεύτικου παραμυθιοῦ καί ὡς ἐλπίδα ζωῆς, νά ἐξυπηρετήση, ὅπως πιστεύω ὅτι θά τό κάνη, καί αὐτό τό νεανικό περιοδικό, πράγμα γιά τό ὁποῖο συγχαίρω καί τόν Διευθυντή καί τούς Καθηγητᾶς τοῦ 1ου Λυκείου Ναυπάκτου, ἀλλά καί ὅλους τους “ἐπώνυμους δημοσιογράφους” πού θά συντονίζονται στό πνεῦμα τῶν ἀνώνυμων δημοσιογράφων τῶν τοίχων τῆς ἀθηναϊκῆς ἀκοινώνητης κοινωνίας, ἀλλά ὅμως θά βρίσκουν τίς ἀπαντήσεις μέσα στήν ὑπαρκτή κοινωνία τοῦ αὐθεντικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου.