Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπω - Κοινὴ προσευχή, κινητὴ προσοχή

Στίς 23 Ἰανουαρίου πανηγύρισε ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπω στό Λιτόχωρο Πιερίας. Τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἡγεῖται θεοφιλῶς ὁ Ναυπάκτιος, κατά σάρκα, Ἀρχιμ. π. Μάξιμος Κυρίτσης. Ὁ ἅγιος Καθηγούμενος καί ὁ Ποιμενάρχης τῆς Πιερίας κ. Ἀγαθόνικος κάλεσαν τόν Μητροπολίτη μας νά προστῆ τῆς Εὐχαριστιακῆς Συνάξεως καί τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν πού λαμβάνουν χώρα πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Διονυσίου, προστάτου τοῦ Μοναστηριοῦ καί ὅλης της Πιερίας. Η Ἱερὰ Μονή προσπαθεῖ καί ἀκολουθεῖ σχεδόν κατά γράμμα τό ἁγιορείτικο τυπικό, σέ σημεῖο πού νά μποροῦν νά ποῦν καί οἱ γυναῖκες πού ἐκκλησιάζονται στό ἐξωτερικό καθολικό της Μονῆς (γιατί ἡ Μονή διατηρεῖ τό ἄβατο) ὅτι ἐπισκέφθηκαν καί λειτουργήθηκαν σέ ἕνα ἁγιορείτικο Μοναστήρι. Ὁ Σεβασμιώτατος, ἀντιφωνώντας τόν ἅγιο Καθηγούμενο μετά τήν ὑποδοχή πού τοῦ ἐπιφυλάχθηκε, ἐξέφρασε τήν συγκίνησή του καί τήν χαρά του, γιατί βρέθηκε σέ ἕναν τόπο ἁγιασμένο, τόν ὁποῖο ἀναμόρφωσαν ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ἄνδρες ἐκκλησιαστικοί, μέ τούς ὁποίους εἶχε πολύ παλαιά γνωριμία, φιλία καί συνεργασία. Στήν εἰρημένη Ἱερὰ Μονή ἐγκαταβιεῖ καί ὁ Πανοσ. Ἱεροκήρυκας π. Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐργαστεῖ στήν Ναυπακτία γιά πολλά χρόνια, ἀφήνοντας ἀγαθή μνήμη.

Στόν πανηγυρικό Ἑσπερινό, πού τελέσθηκε μέσα σέ ἁγιορειτική ἀτμόσφαιρα, χοροστάτησε ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ ὁποῖος στό κήρυγμά του ἀναφέρθηκε στήν σημασία τοῦ ὄρου “κατά χάριν θεός” ἤ “θεούμενος”, καθώς καί στούς λόγους γιά τούς ὁποίους τόν προτιμοῦμε ἀπό τόν ὄρο “κατά χάριν θεάνθρωπος”. Ὑπογραμμίζοντας δέ τό βαθύ νόημα καί τόν ὑψηλό στόχο τῆς ζωῆς μας, δεήθηκε στόν ἅγιο Διονύσιο νά κάνη τό μεγάλο θαῦμα στήν ζωή τοῦ καθενός μας, δηλαδή, νά κατανοήσουμε τόν σκοπό τῆς δημιουργίας μας, συγχρόνως δέ νά ἐνισχυθῆ ἡ θέλησή μας ὥστε νά ἐπιτύχουμε τήν ἐπίτευξη αὐτοῦ του σκοποῦ. Στήν θεία Λειτουργία, ὁ Σεβασμιώτατος συλλειτούργησε μέ τόν Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ καί μέ τόν οἰκεῖο Ποιμενάρχη κ. Ἀγαθόνικο, ὁ ὁποῖος καί τόν παρεκάλεσε νά προστῆ τῆς θείας Λειτουργίας καί νά κηρύξη τόν θεῖο λόγο. Σ’ αὐτό τό δεύτερο κήρυγμά του, κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στήν ἱεράρχηση καί τίς προϋποθέσεις τῆς ἀληθινῆς ὑπακοῆς, καθώς καί στήν σημασία τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσής μας. Νά ποῦμε ὅτι ἡ πρωινή ἀκολουθία μέ τήν θεία Λειτουργία ἄρχισε στίς 5 π.μ. καί τελείωσε στίς 12.30 τό μεσημέρι!

Στήν ἐκκλησιαστική αὐτή σύναξη συμμετεῖχε ἐν σώματι ἡ τοπική Ἐκκλησία: ὁ Ἀρχιερέας, ἐπί κεφαλῆς τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί προεστῶς τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως. Οἱ Πρεσβύτεροι, ἀπό τούς ὁποίους ἐξέχουσα θέση κατέχει στήν συνείδηση τῶν πιστῶν ὁ Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηριοῦ, ὡς πνευματικός καθοδηγός τῶν μοναχῶν. Οἱ διάκονοι, οἱ περικυκλοῦντες τόν Ἐπίσκοπο καί προτρέποντες τόν λαό σέ προσευχή. Οἱ Μοναχοί, πού εἶναι ἡ ὑψηλοτέρα τάξη τῶν λαϊκῶν. Ἦταν ἀκόμη οἱ ἄρχοντες καί οἱ ἄλλοι λαϊκοί. Ὅλος ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ ἱεραρχία τῶν χαρισμάτων, καθώς μέ σοφία καί τάξη τά ἔχει κανονίσει ἡ Ἐκκλησία μας. Ὅλοι μαζί, σάν ἕνα σῶμα, ὕμνησαν τόν Θεό, καί δεήθηκαν στόν ἅγιο Διονύσιο τόν ἐν Ὀλύμπω. Αὐτή εἶναι ἡ τάξη τῆς ἐκκλησιολογίας μας, ἡ ὁποία δέν ἀπορρίπτει κανένα χάρισμα, οὔτε ἀκρωτηριάζεται. Καί ἀκριβῶς ἐπειδή δέν ἀπορρίπτει κανένα χάρισμα, παραμένει ἡ μόνη ἐλπίδα μας νά μήν χαθῆ ἡ καθολική (ὁλοκληρωμένη) ζωή, ἡ καθολική διδασκαλία.

Κοινὴ προσευχή - κινητὴ προσοχή

Ἡ κατανυκτική ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου, στό Καθολικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπω, εἶχε τελειώσει• ἦταν, ἄλλωστε, ἡ εἰσαγωγή γιά τήν μεγαλοπρεπῆ θεἰα Λειτουργία. Τό φῶς τῆς ἡμέρας ὑπερνικοῦσε σιγά σιγά τό ἀχνό φῶς τῶν κεριῶν καί τῶν κανδηλιῶν. Ὁ ἱερός ναός γέμισε πιστούς, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων στέκονταν ἤδη ὄρθιοι ἀπό τόν ὄρθρο, καί ἐπρόκειτο νά παραμείνουν ὄρθιοι μέχρι τό τέλος τῆς θεἰας Λειτουργίας, ὄχι πρίν τίς 12.00 τό μεσημέρι. Ἄρχισαν νά καταφθάνουν οἱ ἐπίσημοι: βουλευτές, τοπικοί ἄρχοντες καί ἀξιωματικοί μέ τίς κυρίες τους. Ἦταν καί δύο πού ἀπαθανάτιζαν τήν Λειτουργία μέ τήν κάμερά τους, καθώς καί δυό-τρεῖς φωτογράφοι. Δημιουργήθηκε, ὁπωσδήποτε, κάποια κινητικότητα ξένη πρός τήν ὡς τότε ἀτμόσφαιρα τοῦ μοναστικοῦ καθολικοῦ. Ἐγώ στεκόμουν σέ θέση πλεονεκτική γιά κάθε φιλοθεάμονα, καί, ὡς γνήσιος κοσμικός, ἀπέσπασα τήν προσοχή μου ἀπό τά τελούμενα, καί τήν ἔστρεψα στούς ἐπισήμους, πού μόλις κατέφθαναν, καί τήν ἀναταραχή πού δημιουργιόταν, παρατηρώντας ὅτι νά, δέν ταίριαζαν ἴσως μέ τήν ὅλη ἀτμόσφαιρα καί τό σκηνικό, ἰδίως ὅταν ἔπεφτε τό σκοτινό μάτι τῆς κάμερας πάνω τους. Καί αὐτή ἡ κάμερα, σκεφτόμουν, τί δουλειά εἶχε ἐκεῖ μέσα;

Καθώς τό μάτι μου, πιό περίεργο καί ἀπό αὐτό τῆς κάμερας, περιστρεφόταν στά πρόσωπα τῶν ἐπισήμων, στάθηκε γιά μιά στιγμή στό πρόσωπο μιᾶς γυναίκας, πού μόλις ἀχνοφαινόταν, καθώς ἔπεφτε πάνω της μόνο το φῶς τῶν κεριῶν, τρεῖς - τέσσερις σειρές πιό πίσω. Τά μάτια καί τά μάγουλά της γυάλιζαν ἀπό τά δάκρυα πού πήγαζαν ἄφθονα καί ἔτρεχαν ἐλεύθερα. Κοιτοῦσε ἴσια μπροστά της, κατά τήν Ὡραία Πύλη, ἴσως κατά τό τέμπλο μέ τίς ἱερές εἰκόνες. Δέν φαινόταν νά δίδη σημασία στούς ἐπισήμους ἤ τούς φωτογράφους, πού κυνηγοῦσαν οἱ καϋμένοι νά συλλάβουν τίς στιγμές. Στό ἐπισκύνιο τοῦ προσώπου τῆς διακρινόταν μιά ἀδιόρατη σύσπαση, σάν ἱκεσία, ἤ καί εὐχαριστία. Κοκκίνησα. Χαμήλωσα τά μάτια μου καί δέν τά ξανασήκωσα νά παρατηρήσω κανέναν σ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς θ. Λειτουργίας. Ντρεπόμουν ἀκόμη καί νά σκεφθῶ σέ ποιόν ἅγιο νά ἀπευθυνόταν ἡ γυναίκα ἐκείνη, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι πιστοί πού στέκονταν παράμερα καί δέν φαίνονταν, ἤ καί μπροστά μου, στούς ἐπισήμους, καί δέν τούς καταλάβαινα.

Ν.Γ.