Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ὅσιος Κασσιανὸς ὁ Ρωμαῖος, 29 Φεβρουαρίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Εἶναι μεγάλος Πατήρ καί Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. Γεννήθηκε στήν Ρώμη ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, οἱ ὁποῖοι φρόντισαν νά τόν ἀναθρέψουν “ἐν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου”. Μαζί μέ τό μητρικό γάλα θήλασε καί τό ἀνόθευτο γάλα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἀπό τόν ζωντανό μαστό τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό τούς γονεῖς τοῦ ἔμαθε νά ἀγαπᾶ τόν Χριστό, τήν Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, καί τούς ἁγίους, τά πραγματικά μέλη της.

Ἡ γνωριμία καί ἡ συναναστροφή του, ἀπό τήν παιδική του ἡλικία, μέ ἁγίους ἀνθρώπους ἐπέδρασε εὐεργετικά στήν διαμόρφωση τῆς προσωπικότητος καί τοῦ ὅλου τρόπου ζωῆς του. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει: “Μετέβη εἰς διαφόρους τόπους καί συνήντησε ἁγίους καί γνωστικωτάτους ὁσίους καί τάς ἀρετᾶς ὅλων συναθροίζει εἰς τόν ἐαυτόν του, ὡς ἄλλη φιλόπονος μέλισσα• ὥστε καί αὐτό ἔγινεν εἰς τούς ἄλλους τύπος καί παράδειγμα παντός εἴδους ἀρετῆς. Ὅθεν ἀνώτερός των παθῶν γενόμενος καί τόν νοῦν καθαρίσας, ἐγνώρισεν τήν τελείαν κατά τῶν παθῶν νίκην”.

Εἶναι γνωστόν ἀπό τήν πείρα τῆς ζωῆς, ἀλλά καί ἀπό τά συμπεράσματα τῆς Παιδαγωγικῆς καί τῆς Ψυχολογίας, ὅτι τά πρότυπα ἀσκοῦν μεγάλη ἐπίδραση στήν διαμόρφωση τοῦ χαρακτῆρος καί τῆς ψυχολογίας τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων. Ἡ συναναστροφή μέ ἁγίους ἀνθρώπους, ζωντανούς φορεῖς τῆς παραδόσεως, βοηθᾶ στήν χάραξη ὀρθοῦ προσανατολισμοῦ καί στήν εὕρεση νοήματος ζωῆς. Γνωρίζουμε, ἀπό ὁμολογίες νέων ἀνθρώπων, ὅτι στά ναρκωτικά τους ὁδήγησε ἡ ἔλλειψη νοήματος ζωῆς. Ἀδιαφοροῦν γιά τό θάνατο, ἀφοῦ δέν ἔχουν κανένα λόγο νά ζοῦν. Κοντά στούς θεουμένους ἁγίους βρίσκουν παρηγοριά, συμπαράσταση καί ἀληθινή ἀγάπη. Ζωντας κάτω ἀπό τήν φωτισμένη καί διακριτική καθοδήγησή τους δύσκολα ξεστρατίζουν, ἀλλά, ἄν συμβῆ κάτι τέτοιο, ἔχουν ὅλες τίς προϋποθέσεις νά ἐπιστρέψουν.

Οἱ “βίοι τῶν ἁγίων”, ἀναμφίβολα, ὠφελοῦν καί διδάσκουν. Περισσότερο, ὅμως διδάσκουν καί τρέφουν πνευματικά οἱ λόγοι καί τά συγγράμματά τους. Στόν πρῶτο τόμο τῆς “Φιλοκαλίας” περιλαμβάνονται δύο λόγοι τοῦ Ὁσίου, “πρός Κάστορα Ἐπίσκοπον, περί τῶν ὀκτῶ της κακίας λογισμῶν• γαστριμαργίας, πορνείας, φιλαργυρίας, ὀργῆς, λύπης, ἀκηδίας, κενοδοξίας καί ὑπερηφανείας” καί “πρός Λεόντιον ἡγούμενον, περί τῶν κατά τήν Σκήτην ἁγίων Πατέρων καί λόγος περί διακρίσεως”, πού δείχνουν τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς του, τό Ὀρθόδοξο φρόνημά του καί, κατά τόν ἅγιο Νικόδημο, “προξενοῦν μεγάλην ὠφέλειαν”.

Τήν μνήμη τοῦ ἑορτάζουμε στίς 29 Φεβρουαρίου καί τά μή δίσεκτα χρόνια στίς 28 τοῦ ἰδίου μηνός.

Τά δίσεκτα χρόνια ἔχουν ταυτισθῆ μέ προλήψεις καί δεισιδαιμονίες, μέ τήν δυστυχία καί τήν μιζέρια. Ἴσως εἶναι ἡ τάση τοῦ ἀνθρώπου νά θέλη νά ἀποποιεῖται τῶν εὐθυνῶν του καί νά “φορτώνη” τά λάθη καί τίς ἀποτυχίες του στούς ἄλλους ἤ σέ ὧρες, ἡμέρες, χρόνους καί ἐποχές (π.χ. Τρίτη καί 13, δίσεκτα χρόνια, ἡ κακιά ἡ ὥρα κ.λ.π.).

Ἡ ἡμέρα πού προστίθεται, κάθε τέσσερα χρόνια, στόν μήνα Φεβρουάριο, ἐξυπηρετεῖ καθαρά ἡμερολογιακούς σκοπούς. “Ένα ἔτος ἀντιστοιχεῖ σέ μιά πλήρη περιστροφή τῆς γῆς γύρω ἀπό τόν ἥλιο καί ἀποτελεῖται ἀπό 365,24217 ἡμέρες, δηλαδή, περίπου ἀπό 365 ἡμέρες καί τό 1/4 τῆς ἡμέρας. Συμφωνήθηκε, λοιπόν, αὐτό τό μέρος τῆς ἡμέρας (3/4 κάθε τρία χρόνια), πού περνᾶ, ἀλλά δέν μετρᾶται, νά προστίθεται στό ἑπόμενο κατά σειρά ἔτος, ἔτσι ὥστε νά μή χάνεται. Γι’ αὐτό, λοιπόν, κάθε τέσσερα ἔτη ἐμφανίζεται τό φαινόμενο νά ὑπάρχη μιά ἡμέρα περισσότερη στό ἔτος, δηλαδή 366 ἡμέρες (0,25χ4=1 ἡμέρα). Κατά τά ρωμαϊκά χρόνια αὐτή ἡ ἐπιπλέον ἡμέρα ἔμπαινε ἀνάμεσα στήν στήν 24η καί 25η τοῦ μηνός Φεβρουαρίου. Ὀνομαζόταν δέ “ἕκτη πρό τῶν Καλενδών”, δηλαδή ἕκτη ἡμέρα πρίν ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τοῦ Μαρτίου καί τήν μετροῦσαν γιά δεύτερη φορά, ὡς “δίς ἔκτη”. Ἀπό τότε χαρακτηρίστηκε καί τό ἔτος πού τήν φιλοξενεῖ “δίσεκτο”, γιά νά μετατραπῆ ἀργότερα σέ δίσεχτο καί νά ταυτιστῆ μέ τήν δυστυχία, τήν ἀτυχία καί ὅλα τα κακά πού συνέβαιναν μέσα σ’ αὐτό τό ἔτος”. (“Αστυνομική Ἐπιθεώρηση”, Ἰανουάριος 1996).

Οἱ προλήψεις καί οἱ δεισιδαιμονίες δημιουργοῦνται ἀπό τήν ἄγνοια τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ γνώση τῆς ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὡς ὑπαρξιακῆς κοινωνίας στά ὅρια τῆς προσωπικῆς ζωῆς, γεννᾶ τήν ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοιά Του, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ὑποδούλωσή του στήν κτίση καί τίς πλάνες τοῦ διαβόλου, τοῦ ἐχθροῦ της ἀνθρώπινης σωτηρίας. Ἐπίσης, βοηθᾶ στήν πνευματική ὡρίμανση, πού ἔχει σάν συνέπεια τήν ἀναλυψη τῶν προσωπικῶν εὐθυνῶν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων μέ πνεῦμα ταπεινώσεως καί μετανοίας, καί στήν εὕρεση νοήματος ζωῆς.