Γεγονός καὶ Σχόλιο: Οἱ λαοσυνάξεις

Ἡ λέξη λαοσύναξη εἰσῆλθε στό λεξιλόγιο ὅλων των Ἑλλήνων, ὕστερα ἀπό τίς δύο συγκεντρώσεις πού ἔγιναν στήν Θεσσαλονίκη καί τήν Ἀθήνα γιά τό θέμα τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στίς ἀστυνομικές ταυτότητες. Τήν ἀκούγαμε σέ ὅλα τα Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης, τήν διαβάζαμε στίς ἐφημερίδες, ἦταν διαρκῶς στό λεξιλόγιο τῶν συνανθρώπων μᾶς ὅταν συζητοῦσαν.

Βέβαια κατ’ ἀρχάς, πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἡ λέξη Σύναξη χρησιμοποιεῖται γιά νά δηλώση τήν συνάθροιση τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας στόν Ναό γιά νά προσευχηθοῦν καί, κυρίως, νά τελέσουν τήν θεία Λειτουργία, πού εἶναι ἡ πραγματική “σύνοδος οὐρανοῦ καί γής”, εἶναι δηλαδή μιά σύναξη Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἁγίων καί μετανοούντων ἁμαρτωλῶν, ἀγγέλων καί ἀνθρώπων. Μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις κάνουμε λόγο γιά συναξάριο, πού εἶναι ἡ ἀνάγνωση τῶν ἁγίων της ἡμέρας, καθώς ἐπίσης καί γιά ἑορτή σύναξης τῶν ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ. Ὁ λαός συνάζεται, συγκεντρώνεται ὡς Σῶμα Χριστοῦ.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βαπτισμένοι καί βεβαιόπιστοι εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἄλλοι δυνάμει καί ἄλλοι ἐνεργεία. Ὁ τελικός χωρισμός τῶν ἁγίων ἀπό τούς ἁμαρτωλούς θά γίνη στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Μέχρι τότε θά συναυξάνουν τό σιτάρι μέ τά ζιζάνια. Καί εἶναι πράγματι σημαντικό γεγονός ὅτι συναντόμαστε τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας στόν Ἱερό Ναό γιά νά ἀπαρτίσουμε τό πραγματικό καί ὄχι τό μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ λατρεία καί κυρίως ἡ θεία Λειτουργία εἶναι ἡ καρδιά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μέ τόν Θεό, κοινωνεῖ μέ τούς ἁγίους, ψάλλει μέ τούς ἀγγέλους, συναντᾶται μέ τά ἄλλα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Στίς συνάξεις αὐτές βλέπει κανείς καί ἀκούει τά “πατήματα” τῶν ἁγίων μέσα στήν ἱστορία, ἀφοῦ διαβάζει τά θεόπνευστα ὑμνολογικά τούς κείμενα, διαβάζει καί ἀκούει τίς εὐχές τῆς λειτουργίας, πού ἔγραψαν ἅγιοι ἄνθρωποι, ὅπως ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μέσα στίς συνάξεις αὐτές ἀκόμη ὀσφραίνεται καί τήν μέλλουσα μακαριότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ βιώνει καί προσδοκᾶ μιά ἐσχατολογική ζωή. Μέσα στίς συνάξεις αὐτές, πού εἶναι συνάξεις καί λαοσυνάξεις, αἰσθάνεται τήν βαθειά του μετάνοια, τό δάκρυ νά τρέχη ἀπό τά μάτια καί τήν καρδιά του, ἀφοῦ καί ἡ καρδιά κλαίει, καί μάλιστα τό δάκρυ τῆς εἶναι πολύ δυνατό καί καυτό. Μέσα ἐκεῖ βλέπει τό μεγαλεῖο της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ζῆ στόν χρόνο καί πορεύεται πρός τό αἰώνιο. Οἱ Χριστιανοί δέν εἶναι μονοφυσίτες καί ἀποκεκομμένοι ἀπό τήν κοινωνία. Κάποτε αὐτές οἱ λαοσυνάξεις βγαίνουν καί ἔξω ἀπό τήν λατρεία, ἀλλά καί τότε ἐκφράζουν τό ἦθος τῆς λατρείας, πού διακρίνεται γιά τήν πίστη στόν Θεό, τήν βεβαιότητα τῆς ἀληθείας καί τήν ἀγάπη πρός τήν ζωή πού νικᾶ τόν θάνατο καί δίνει νόημα στόν ἀνθρώπινο βίο μας. Ἄλλωστε ἡ σύναξή μας στόν Ναό πρέπει νά μή ἀποκόπτεται ἀπό τήν ζωή, ἀλλά νά τήν ἐπηρεάζη καί νά τήν ἐμπνέη.

Ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξει ὅτι ἡ πίστη κρατιέται καί μέ τίς λαοσυνάξεις στόν Ναό, ἀλλά καί μέ λαοσυνάξεις ἐκτός του Ναοῦ, ὅταν ἐμπνέονται ἀπό τήν ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς καί τήν διαφύλαξη τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Κατά τήν διάρκεια τῆς εἰκονομαχίας οἱ λαοσυνάξεις τῶν μοναχῶν καί ἐκτός του Ναοῦ διέσωσαν ὄχι τόν Θεό, ἀλλά τήν εἰκόνα του, τόν ἄνθρωπο. Καί αὐτό μπορεῖ νά γίνη καί τώρα, ὅταν βέβαια πλεονάζουν οἱ συνάξεις στόν Ναό, ἐνῶ οἱ ἄλλες συνάξεις, ἐκτός του Ναοῦ, ἐμπνέονται ἀπό τόν Ναό. Αὐτές διασώζουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού φυλακίζεται σέ σύγχρονες ἀσφυκτικές φυλακές.

Ν.Ι.