Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ὁσιομάρτυς Ἀναστασία ἡ Ρωμαία, 29 Ὀκτωβρίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ὁσιομάρτυς Ἀναστασία ἡ Ρωμαία, 29 ΟκτωβρίουΓεννήθηκε καί ἔζησε στήν Ρώμη τόν 3ο μ. Χ. αἰώνα ἐπί αὐτοκράτορος Δεκίου. Εἶχε ἐγκαταβιώσει σέ Μοναστήρι καί ὡς Μοναχή συνελήφθη, ὁμολόγησε μέ θάρρος τήν πίστη της καί μετά ἀπό φρικτά βασανιστήρια ἐτελείωσε τήν ζωή της μέ τρόπο μαρτυρικό.

Εὐεργετοῦσε τούς ἀνθρώπους ὅσο ζοῦσε μέ τήν ἁγία της ζωή καί τήν εὐάρεστη στόν Θεό προσευχή της. Εὐεργετεῖ καί παρηγορεῖ καί μετά τόν θάνατό της ἀκόμη περισσότερο. Ἡ παρουσία τῆς εἶναι ζωντανή σέ ὅσους μέ εὐλάβεια προστρέχουν στίς πρεσβεῖες της. Τά ἱερά Λείψανά της, πού ἀποπνέουν τήν εὐωδία τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀποτελοῦν πηγή ἰάσεων καί θεραπείας διαφόρων ἀσθενειῶν, ψυχικῶν καί σωματικῶν.

Ὅταν, ὡς νεαρός φοιτητής, πρωτοεπισκέφθηκα μαζί μέ φίλους το Ἅγιον Ὄρος καί συγκεκριμένα τήν Μονή Γρηγορίου μᾶς προσέφεραν οἱ Πατέρες τά ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων της Μονῆς, γιά νά τά προσκυνήσουμε καί νά λάβουμε τήν εὐλογία τους. Εἶναι τά μοσχομύριστα λουλούδια πού ὑπάρχουν στό Περιβόλι τῆς Παναγίας καί ἕνα ἀπό τά ἀκριβότερα δῶρα πού προσφέρουν οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες στούς προσκυνητᾶς. Μεταξύ των ἄλλων ἱερῶν Λειψάνων, θυμᾶμαι ἦταν καί ἐκεῖνο τῆς ὁσιομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας, ἡ ὁποία ἀνήκει στήν τριάδα τῶν Πολιούχων τῆς Μονῆς, μαζί μέ τόν ἅγιο Νικόλαο Ἐπίσκοπο Μύρων τῆς Λυκίας καί τόν ὅσιο Γρηγόριο, τόν Κτίτορα τῆς Μονῆς. Ἐκτός ἀπό τήν εὐωδία τοῦ ἱεροῦ της Λειψάνου μου ἔμειναν χαραγμένες στήν μνήμη οἱ διηγήσεις τῶν Πατέρων γιά τίς θαυματουργικές, σέ κρίσιμες γι’ αὐτούς ὧρες, ἐπεμβάσεις της καί κυρίως γιά τό ὅτι ἡ Ἁγία ἀποτελεῖ γι’ αὐτούς “καταφυγήν ἐν ταῖς θλίψεσιν”, στήριγμα καί παρηγοριά.

Ἦταν νέα στήν ἡλικία ὅταν συνελήφθη καί μαρτύρησε, ἀλλά μέ γηραλέα φρόνηση καί ἀνδρεῖο φρόνημα. Δέν κάμφθηκε μπροστά στά πιό σκληρά βασανιστήρια, ἀφοῦ τίς ἀφήρεσαν τούς μαστούς, τήν ἔβαλαν σέ πυρακτωμένα σίδερα, τίς ξέσχισαν τίς σάρκες. Παρέμεινε ἀλύγιστη μέχρι τήν στιγμή πού τῆς ἔκοψαν τό κεφάλι. Ἡ ἁγία ζωή της, τό θαυμαστό της μαρτύριο, ἡ μεγάλη ἀγάπη της πού ἐκδηλώνεται διαχρονικά σέ ὅσους τήν ἐπικαλοῦνται, ἀλλά καί ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς δίνουν ἀφορμή νά τονίσουμε τά παρακάτω:

Ἡ Ὁσιομάρτυς, ὅπως ἄλλωστε ὅλοι οἱ ἅγιοι, εἶχε καθαρό λογισμό. Δηλαδή εἶχε καθαρίσει μέ τήν ἄσκηση καί τήν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν τό ὀπτικό μέρος τῆς ψυχῆς πού εἶναι ὁ νοῦς καί ἔτσι μποροῦσε νά διακρίνη τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀπό τίς κτιστές δαιμονικές ἐνέργειες. Ἔμαθε νά μή κρατᾶ καί ἐπεξεργάζεται τούς ἀκάθαρτους λογισμούς, ἀλλά νά τούς διώχνη προτοῦ εἰσχωρήσουν στό νοῦ καί ἀπό ἐκεῖ στήν καρδιά καί γίνουν πράξη.

Λογισμοί εἶναι σκέψεις μέ εἰκόνες μαζί, πού μέ τήν βοήθεια τῆς φαντασίας καί τῶν παθῶν αἰχμαλωτίζουν τόν νοῦν. Γι’ αὐτό χρειάζεται προσοχή νά μή εἰσέρχονται στόν νοῦ, ἀλλά νά παραμένουν στήν λογική. Κατ’ ἀρχάς κρατᾶ κανείς τούς ἀγαθούς λογισμούς καί διώχνει τούς πονηρούς ἤ τούς μετατρέπει σέ ἀγαθούς. Στήν συνέχεια ὅμως καλόν εἶναι νά μήν ἐπεξεργάζεται οὔτε τούς ἀγαθούς λογισμούς, γιατί ἐνδεχομένως νά μήν εἶναι τελείως ἀπαλλαγμένοι ἀπό ἔννοιες ἐμπαθεῖς.

Ἡ νίκη ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας ἤ ἀντίθετα ἡ ἥττα καί ἡ ὑποδούλωση, ἀπό τούς λογισμούς ξεκινᾶ. Ὅποιος ἐξέρχεται νικητής σέ ἐπίπεδο λογισμῶν, αὐτός μπορεῖ νά προχωρήση στά ὑψηλότερα ἐπίπεδά της πνευματικῆς ζωῆς. Γι’ αὐτό οἱ ἅγιοι Πατέρες ὀνομάζουν τήν πάλη ἐναντίον τῶν λογισμῶν τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν. Ἡ ἁγία Ἀναστασία δέν ἀρνήθηκε τόν Χριστό καί δέν θυσίασε στά εἴδωλα, ἀλλά ἐνίκησε καί κατήσχυνε τούς τυράννους παραμένοντας σταθερή στήν πίστη της ὡς στύλος ἀκλόνητος, ἐπειδή δέν ἡττήθηκε στήν πάλη ἐναντίον τῶν λογισμῶν. Τήν ἀλήθεια αὐτή ὑπογραμμίζει μέ θαυμάσιο τρόπο ἕνας ὑπέροχος ὕμνος ἀφιερωμένος στούς ἁγίους Μάρτυρας: “οὔχ ἡττήθης λογισμῶ, οὐ ξοάνοις ἐπέθησας, ἀλλά γέγονας ἐθελόθυτον θύμα καί θυσία ἀσφαλής τέ καί τελεία ... τῷ Δεσπότη σού”.

Ἡ πάλη μέ τούς λογισμούς εἶναι ἀπό τά σημαντικότερα κεφάλαια τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἀπό αὐτήν ἐξαρτᾶται ὄχι μόνον ἡ πνευματική πρόοδος καί σωτηρία, ἀλλά καί ὁ τρόπος ζωῆς καί καθημερινῆς συμπεριφορᾶς μας, διότι ἡ ἀρετή, ὅπως καί ἡ κακία, ἔχουν κοινωνικές προεκτάσεις. Ὅποιος βασανίζεται ἀπό τούς λογισμούς καί δέν μπορεῖ νά εἰρηνεύση καί νά τά βρῆ μέ τόν ἑαυτό του, ἐπηρεάζει ἀρνητικά καί τόν κοινωνικό του περίγυρο, ἀφοῦ οὔτε μέ τούς ἄλλους εἶναι δυνατόν νά τά βρῆ. Ὅσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας νά τά δεχόμαστε μέ ἀγαθό καί ἁπλό λογισμό, χωρίς νά μπαίνουμε σέ σύνθετες διεργασίες, τοῦ τύπου πῶς καί γιατί καί ἄρα τοῦτο καί ἄρα ἐκεῖνο, πού περιπλέκουν χειρότερά τα θέματα καί δημιουργοῦν προβλήματα ἐκ τοῦ μηδενός. Ἡ ἁπλότης γιά τήν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν εἶναι ἄσχετη μέ τούς λογισμούς καί εἶναι ἀληθινός πλοῦτος, “πλουτιζόμενοι εἰς πάσαν ἁπλότητα”. Ἡ νίκη σέ ἐπίπεδο λογισμῶν καταξιώνει τόν ἄνθρωπο σέ κοινωνικό ἐπίπεδο, καί κυρίως τόν ὁδηγεῖ στήν ζωντανή Θεοκοινωνία.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 2837