Γεγονός καὶ Σχόλιο: Παγκόσμια ἀγάπη

Πρίν λίγο καιρό γνώρισα μιά ἀμερικανίδα νέα κοπέλα, περίπου εἴκοσι ἐτῶν, ἡ ὁποία ζῆ στήν Ἀμερική, σπουδάζει ἀρχιτεκτονική ἐξωτερικοῦ χώρου, καί ταυτοχρόνως ἔχει μιά εὐαίσθητη καρδιά καί αὐτό ἐκδηλώνεται μέ ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι, λοιπόν, μαζί μέ ἄλλους 30 περίπου νέους μιά ἡμέρα τήν ἑβδομάδα μαγειρεύουν φαγητό, ὁ καθένας στό σπίτι του, καί στήν συνέχεια πηγαίνουν σέ μιά ὁδό, στήνουν τά τραπεζάκια τους καί ἔρχονται 150-200 ἄστεγοι καί λαμβάνουν ἕνα πιάτο φαγητό.

Αὐτό δέν ἔγινε ὀργανωμένα, ἀλλά τό ξεκίνησαν λίγοι ἄνθρωποι, ἀλλά στήν συνέχεια προσετέθησαν πολλοί ἄλλοι. Ἔτσι, τήν ἡμέρα τῆς διανομῆς γεμίζει ὁ δρόμος ἀπό ἀνθρώπους ἀνήμπορους πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ἕνα πιάτο φαγητό. Καί αὐτό γίνεται στήν πλούσια χώρα τῆς Ἀμερικῆς.

Σέ μιά ἐπιστολή πού μου ἔστειλε πρόσφατα μεταξύ των ἄλλων ἔγραφε:

“Εν τῷ μεταξύ ταΐζουμε τούς ἄστεγούς της ....... Πρόσφατα εἶδα ἐκεῖ κάτω πολλούς σερβιτόρους στήν ἡλικία μου καί πιό μικρούς ἀκόμα. Δόξα τῷ Θεῶ! Εἶναι τόσο ἐνθαρρυντικό νά βλέπης τόν Θεό νά ἐνεργῆ μέσω τῆς νεολαίας. Ἡ ὑπηρεσία εἶναι τόσο σημαντικό μέρος τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δέν πιστεύω πῶς εἶναι δυνατόν νά γνωρίσουμε τόν Θεό πλήρως, χωρίς νά ξέρουμε πῶς νά ὑπηρετοῦμε τόν λαό Του. Μέ τό νά ἔχω τήν καρδιά τοῦ ὑπηρέτη καί νά νοιώθω τήν χαρά νά βάλω τούς ἄλλους πρίν ἀπό μένα, μοῦ διδάσκει, ὄχι μόνο τήν ταπείνωση, ἀλλά μου δίνει μιά πολύτιμη ἐπίγνωση τοῦ χαρακτήρα τοῦ στοργικοῦ μας Πατέρα. Καταλαβαίνω πόσο εὐλογημένη εἶμαι πού ἔχω χριστιανούς γονεῖς πού μέ ἀγαπᾶνε καί μέ προσέχουν γιά τό καλό μου• πού ἔχω ἕνα ζεστό κρεββάτι γιά νά κοιμηθῶ κάθε βράδυ καί φαγητό νά τρώω ὅταν πεινάω. Πολλοί ἄνθρωποι πού συναντάω ἐκεῖ κάτω ἔχουν πληγές στά πόδια τους, γιατί φορᾶνε τό ἴδιο ζευγάρι κάλτσες γιά μισό μήνα. Δέν ἔχω ἰδέα πόσα ζευγάρια κάλτσες ἔχω ἐγώ. Ὅσο πιό πολύ δίνω στούς ἀστέγους, τόσο πιό λίγο ἔχω ἀνάγκη, ἀλλά καί τόσο πιό πολύ μέ εὐλογεῖ ὁ Θεός. Ὅπως λέγει στίς Παροιμίες “ ἴσθι πεποιθὼς ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ ἐπὶ Θεῷ ἐπὶ δὲ σῇ σοφίᾳ μὴ ἐπαίρου· ἐν πάσαις ὁδοῖς σου γνώριζε αὐτήν, ἵνα ὀρθοτομῇ τὰς ὁδούς σου”. Ὅσο συμμορφώνομαι στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόσο βλέπω μιά εὐθεία ὁδό τῆς πίστεως, τῆς δίκαιας εὐταξίας καί χάριτος. Ξέρω ὅτι μαθαίνω πιό πολύ γιά τόν Θεό τήν ὥρα πού περνάω ἀγαπώντας καί ὑπηρετώντας τούς ἀστέγους, ἀπό ὅσα μαθαίνω τήν ὥρα πού μελετάω τόν λόγο Του, διότι τότε ὅλα ὅσα μελέτησα παύουν νά εἶναι ἐγκεφαλική γνώση, γίνονται καρδιακή γνώση, πού εἶναι ἀσύγκριτα πιό πολύτιμη”.

Αὐτή ἡ ἐπιστολή εἶναι ἀρκετά εὐαίσθητη, δείχνει δέ καί τήν εὐαίσθητη καρδιά τῆς νέας αὐτῆς κοπέλας καί δείχνει ὅτι ὁ Θεός ἔχει παντοῦ τοὺς ἀνθρώπους του, οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνουν τήν ἀγάπη τους στούς ἀδελφούς μας πού πεινοῦν καί ὑποφέρουν ἀκόμη καί σέ αὐτήν τήν Ἀμερική, τήν χώρα τῆς πλησμονῆς καί τῆς εὐημερίας.

Διαβάζοντας τό γράμμα ἔκανα καί μιά αὐτοκριτική. Ἄν αὐτή ἡ εὐαισθησία ἀναπτύσσεται σέ Χριστιανούς ἄλλων δογμάτων, πόσο περισσότερο πρέπει νά κυριαρχῆ σέ μᾶς τούς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε τήν δυνατότητα στήν φιλανθρωπία καί τήν ἀγάπη νά δώσουμε περισσότερο βάθος, ἀκριβῶς ἐπειδή τά ὅρια τῆς πίστεως, καθώς ἐπίσης καί ἡ ἡσυχαστική μέθοδος γνώσεως τοῦ Θεοῦ, δίδει ἄλλη διάσταση στήν σχέση μας μέ τούς ἀνθρώπους καί τήν κτίση.

Ν.Ι.