Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἀπόστολος Βαρνάβας, 11 Ἰουνίου

Πρωτωπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας ἦταν «Ἰουδαῖος Λεύ|της, Κύπριος τῷ γένει». Ἀρχικά ὀνομαζόταν Ἰωσῆς, οἱ Ἀπόστολοι ὅμως τόν μετονόμασαν σέ Βαρνάβαν, πού σημαίνει «υἱός παρακλήσεως», δηλαδή γιός παρηγοριᾶς, ἐπειδή εἶχε τό χάρισμα νά παρηγορή τους ἀνθρώπους καί νά τούς στηρίζη στήν πίστη. Καί «παρεκάλει πάντας τή προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίω».

Ἀνῆκε στόν χορό τῶν ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων καί κατεῖχε τήν πρώτη θέση. Ἦταν «τῶν ἑβδομήκοντα πρῶτος, τῶν δώδεκα ἰσοστάσιος» (Ἀπολυτίκιο Ἄπ. Βαρνάβα). Λόγω τοῦ φλογεροῦ του ζήλου καί τῶν ἐξαιρετικῶν του χαρισμάτων, ὅλοι ἔτρεφαν πρός τό πρόσωπό του βαθειά ἐκτίμηση καί εἶχαν ἐμπιστοσύνη στήν κρίση του. Αὐτό γίνεται φανερό καί ἀπό τό γεγονός ὅτι τήν περίοδο κατά τήν ὁποία ὑπῆρχε δυσπιστία καί ἐπιφυλακτικότητα ὡς πρός τίς ἀγαθές προθέσεις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λόγω τοῦ παρελθόντος του ὡς διώκτου τῶν Χριστιανῶν, ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας, πού στό πρόσωπο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διέκρινε τόν διαπρύσιο κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου, κατόρθωσε νά διαλύση τίς ὑποψίες καί τήν παγερότητα καί νά τόν φέρη σέ ἀδελφική κοινωνία μέ τούς ἄλλους Ἀποστόλους.

Μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο τούς βρίσκουμε, κατ’ ἀρχάς, στήν Ἀντιόχεια ὅπου ὑπῆρχε εὐρύ καί γόνιμο πεδίο ἱεραποστολῆς. Στήν συνέχεια, περιοδεύουν τήν Κύπρο, τήν Παμφιλία, τήν Πισιδία, τό Ἰκόνιο καί τήν Λυκαονία, ἔχοντες ὡς βοηθό τούς τόν εὐαγγελιστή Μάρκο, ἀνηψιό τοῦ Βαρνάβα, ὁ ὁποῖος ὅμως τούς ἐγκατέλειψε στήν Πέργη τῆς Παμφυλίας. Ἡ περιοδεία τούς αὐτή διήρκεσε τρία χρόνια, μέσα σέ πολλές δοκιμασίες, διωγμούς καί κακοπάθειες μέχρι θανάτου, ἀλλά καί μέ ἱκανοποιητική καρποφορία μεταξύ των Ἰουδαίων καί τῶν Ἐθνικῶν.

Ἡ νέα περιοδεία πού σχεδίασαν μαζί δέν καρποφόρησε καί ἔτσι ἀκολούθησε ὁ καθένας διαφορετική πορεία. Αἰτία τῆς διαφωνίας καί τοῦ χωρισμοῦ τούς ὑπῆρξε ἀφ’ ἑνός ἡ ἐπιμονή τοῦ Βαρνάβα νά συμπαραλάβουν τόν Μάρκο, πού προηγουμένως τούς εἶχε ἐγκαταλείψει, ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἄρνηση τοῦ Παύλου νά πάρουν καί πάλι μαζί τους τόν ἀποστάτη. Αὐτή, βεβαίως, ἡ διαφωνία δέν ἔγινε αἰτία νά ψυχρανθοῦν οἱ σχέσεις τους, ἀκολούθησαν ὅμως χωριστούς δρόμους. Ἡ πορεία τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν εἶναι γνωστή ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας παρέλαβε τόν Μάρκο καί πῆγε στήν Κύπρο, ὅπου χρημάτισε, σύμφωνα μέ τήν παράδοση, πρῶτος Ἐπίσκοπός της Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Εἶναι δέ ὁ ἱδρυτής καί προστάτης της.

Σύμφωνα μέ προφορικές μαρτυρίες, κήρυξε τό Εὐαγγέλιο καί στήν Ἀλεξάνδρεια, τήν Ρώμη, καθώς καί στά Μεδιόλανα τῆς Κάτω Ἰταλίας, ὅπου θεωρεῖται καί ὁ ἱδρυτής τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας. Τίς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς τοῦ τίς πέρασε στήν Σαλαμίνα τῆς Κύπρου, ὅπου ὑπέστη μαρτυρικό θάνατο. Τόν λιθοβόλησαν οἱ Ἰουδαῖοι, πιθανόν μεταξύ των ἐτῶν 57-60 μ. Χ. Ὁ τάφος τοῦ εὑρίσκεται κοντά στήν Σαλαμίνα, δίπλα στήν ὁμώνυμη Ἱερά Μονή του, ἡ ὁποία σήμερα μένει ἐγκαταλελειμμένη καί ἀλειτούργητη λόγω τῆς συνεχιζομένης, ἀπό τό 1974, τουρκικῆς κατοχῆς στό νησί.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός, διά στόματος τοῦ προφήτου Ἠσα|οὔ, προτρέπει τούς Ἱερεῖς νά παρακαλοῦν, ἤτοι νά παρηγοροῦν τόν λαό Του. Δηλαδή, ὁ λόγος τους πρός τόν λαό νά εἶναι παρακλητικός. Νά στοχεύη στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, νά τίς παρηγορή καί νά τίς στηρίζη. Ὅμως γιά νά ἔχη ὁ λόγος τούς τήν δύναμη νά παρηγορή καί νά θεραπεύη, δέν ἀρκεῖ το νά γνωρίζουν νά ὁμιλοῦν ὡραία, ἀλλά θά πρέπη νά ἔχουν δεχθεῖ τήν Χάρη τοῦ Παρακλήτου, ἡ ὁποία δίδεται, κατά τόν βαθμό τῆς καθάρσεως, σέ ὅσους ἀγωνίζονται νά καθαρθοῦν ἀπό τά πάθη διά τῆς ματανοίας καί γενικῶς διά τῆς κατά Χριστόν ζωῆς. Ἡ προτροπή αὐτή παραμένει πάντοτε ἐπίκαιρη, ἀφοῦ σέ κάθε ἐποχή οἱ ἄνθρωποι εἶναι πονεμένοι, ἀντιμετωπίζουν πολλούς πειρασμούς καί δυσκολίες καί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό στήριξη καί αὐθεντική παρηγοριά.

Ὁ Μέγας Ἀντώνιος λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ πεδίο δράσεως τριῶν θελήσεων. Πρώτον, τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τελεία καί σωτήρια. Δεύτερον, τῆς καθαρά δικῆς μας, τῆς ἀνθρωπίνης θελήσεως, πού καθ’ ἐαυτήν δέν εἶναι οὔτε καλή οὔτε κακή καί τρίτον, τῆς θελήσεως τοῦ διαβόλου, πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια.

Ὁ λόγος τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἐξουσιάζονται ἀπό τόν διάβολο, εἶναι καταστροφικός. Δημιουργεῖ ταραχή στήν ψυχή καί σπέρνει τήν ἔχθρα μεταξύ των ἀνθρώπων.

Ὁ ἀνθρώπινος λόγος, πού δέν ἔχει τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤ τοῦ πονηροῦ πνεύματος δέν προξενεῖ κακό στούς ἄλλους, ἀλλά καί δέν τούς ὠφελεῖ.

Ἀντίθετα, ἡ παρουσία καί ὁ λόγος ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀπέκτησαν τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχουν θεία δύναμη καί ἐνέργεια καί προσφέρουν στόν λαό τοῦ Θεοῦ οὐσιαστική βοήθεια. Τόν στηρίζουν, τόν παρηγοροῦν ἀληθινά καί τόν θεραπεύουν. Τά λόγια τους δέν εἶναι κενά, κούφια, ἀλλά «ρήματα ζωῆς αἰωνίου», πού ἀναγεννοῦν καί ζωοποιοῦν.

Ἡ προσπάθεια γιά τήν ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ἀποτελεῖ σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, πρέπει νά γίνεται ἀπό ὅλους τους πιστούς, κληρικούς καί λαϊκούς, ἀφοῦ οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι ἴδιες γιά ὅλους. Καί πραγματικά ὑπάρχουν λαϊκοί, ὅπως καί μοναχοί πού δέν ἔλαβαν τήν Χάρη τῆς μυστηριακῆς ἱερωσύνης, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδή ἔχουν τήν πνευματική ἱερωσύνη, τήν ζωοποιό Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχουν τήν δυνατότητα νά θεραπεύουν τούς ἀνθρώπους, νά τούς παρηγοροῦν ἀληθινά καί νά τούς στηρίζουν. Ὅπως ὑπάρχουν καί ἱερωμένοι πού δέν ἔχουν αὐτήν τήν δυνατότητα.

Ὅσοι ἔχουν τήν πνευματική ἱερωσύνη, αὐτοί εἶναι «υἱοί παρακλήσεως» καί ἔχουν τήν δυνατότητα νά εἰσέρχονται στό βάθος καί τήν οὐσία τῶν ἀνθρωπίνων προβλημάτων καί νά διαγνώσκουν τήν πραγματική τους αἰτία. Ἔτσι, μποροῦν νά βοηθοῦν ἀποτελεσματικά τους ἀνθρώπους. Γι’ αὐτό καί ἀποτελοῦν τήν ἀδιάψευστη ἐλπίδα καί τήν αὐθεντική παρηγοριά τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.