Skip to main content

Βιβλιοπαρουσίαση: Παναγιώτη Γ. Φούγια “ Ἰσλάμ”

Τίς μέρες αὐτές ὑπάρχει μιά μεγάλη κινητικότητα γύρω ἀπό τό Κυπριακό. Τό κύριο ἐρώτημα εἶναι ἄν εἶναι δυνατόν νά συμβιώσουν Χριστιανοί καί μουσουλμάνοι στόν ἴδιο τόπο εἰρηνικά. Στά 1400 χρόνια ἐπαφῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τήν θρησκεία τοῦ Ἰσλάμ ἔχουν συμβῆ φρικαλεότητες, κυρίως ἀπό τήν πλευρά τῶν μουσουλμάνων, ὅταν οἱ φονταμενταλιστές (ἤ αὐτοί πού τούς ἐκμεταλλεύονται) ἐπικρατοῦν στίς τάξεις τους. Ἡ ἱστορία ὅμως ἔχει νά ἐπιδείξη καί στιγμές πραγματικά εἰρηνικῆς καί δημιουργικῆς συμβίωσης μεταξύ των δυό θρησκειῶν.

Τό βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Φούγια “Ἰσλάμ” (Ἔκδοση “Μαλλιάρης Παιδεία”) ἀποτελεῖ μιά καταγραφή τῆς γένεσης, τῆς πορείας, τῆς ἐπικοινωνίας καί τῶν διαλόγων τοῦ μουσουλμανισμοῦ μέ τήν δύση. Ὁ συγραφέας παρουσιάζει πλῆθος ἀτοιχείων.

Πῶς ἀλήθεια εἶδαν οἱ προγονοί μᾶς Βυζαντινοί το Ἰσλάμ ὅταν ἦλθαν σέ ἐπαφή μαζί του;

Ὁ πρῶτος ποῦ προχώρησε σέ ἀνασκευή τῆς ἰσλαμικῆς διδασκαλίας εἶναι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Γεννήθηκε τό 650 μ.Χ. καί γιά κάποιο χρονικό διάστημα, ὑπηρέτησε στήν αὐλή τοῦ χαλίφη τῆς Δαμασκοῦ, σέ ὑψηλόποστο, ὅπου πρίν εἶχε ὑπηρετήσει καί ὁ πατέρας του.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔχει ἐκλάβει τό Ἰσλάμ ὡς μιά ἀκόμη αἵρεση. Νά τί γράφει σχετικά: “Ἀφ’ οὐ χρόνου (τοῦ Ἡρακλείου) καί δεῦρο ψευδοπροφήτης ἀνεφύη, ὅς τή τέ Παλαιά καί τή Νέα Διαθήκη περιτυχῶν, ὁμοίως δῆθεν Ἀρειανῶ προσομιλήσας μοναχῶ, ἰδίαν συνέστησε αἵρεσιν. Τινά οὔν συντάγματα ἐν τῷ πάρ αὐτοῦ βιβλίω χαράξας γέλωτος ἄξια, .. ”. Πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν εἶναι “γέλωτος ἄξια” τά “συντάγματα” τοῦ Κορανίου ὅταν ἐκεῖ γράφεται χαρακτηριστικά ὅτι, ὁ Θεός ἐμφανίσθηκε στόν Μωάμεθ γιά νά τοῦ πῆ ὅτι μπορεῖ νά παντρευθῆ τήν γυναίκα τοῦ υἱοῦ του, ἀφοῦ ὁ συγκεκριμένος υἱός τοῦ εἶναι θετός καί ἔτσι ὁ γάμος δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν νόμο του.(σούρα ΛΓ, ἐδάφιο 37 καί 38)

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἐρωτᾶ τούς μουσουλμάνους νά ἑρμηνεύσουν τό χωρίο τοῦ Κορανίου ποῦ ὁ Χριστός καλεῖται “Λόγος τοῦ Θεού”. Ἐπικεντρώνει τήν συζήτηση μέ τούς μουσουλμάνους στή θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ. (Αὐτό θά κάνη καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς 7 αἰῶνες ἀργότερα στούς διαλόγους του μέ τούς διανοούμενους τοῦ Ἰσλάμ κατά τήν διάρκεια τῆς αἰχμαλωσίας του)

Στήν ἐποχή μᾶς βεβαίως διάλογος γιά θέματα πίστεως δέν μπορεῖ νά γίνη. Μπορεῖ ὅμως νά γίνη γιά ἄλλα θέματα (πολιτιστικά, οἰκονομικῆς συνεργασίας κ,α) Ὁ διάλογος πρέπει νά ἐμπνέεται ἀπό “τά προσόντα τῆς συνέσεως τῆς σταθερότητος τῆς ἐπιεικείας, τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς δικαιοσύνης ὥστε οἱ λαοί νά ἠμποροῦν νά συνεργάζονται ὡς φίλοι”, ὅπως πίστευε καί ὁ Μέγας Φώτιος. Ἄλλωστε ὁ ἑλληνισμός ἦταν πάντα ἀνοικτός στούς ἄλλους πολιτισμούς καί συνδιαλεγόταν μέ τούς γείτονές του. Οἱ Ἄραβες μᾶς ἔβλεπαν καί ἐξακολουθοῦν νά μᾶς βλέπουν ὡς γέφυρα γιά τήν Εὐρώπη.

Χ.Α.Μ.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

  • Προβολές: 2574