Γράφτηκε στις .

Γεγονός καὶ Σχόλιο: Οἱ ἀσταύρωτοι

Ἀκοῦμε συνεχῶς ἀπὸ διαφόρους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας, καὶ πολλὲς φορὲς καὶ ἀπὸ Κληρικοὺς καὶ ἰδιαίτερως μοναχοὺς ὅτι δέχονται διαφόρους πειρασμοὺς ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους, καὶ ὅτι κατ' αὐτὸν τὸν τρόπο εἶναι σταυρωμένοι, ὅτι δηλαδὴ οἱ ἄλλοι τοὺς σταυρώνουν, τοὺς ταλαιπωροῦν. Καὶ τὸ κάνουν αὐτὸ γιὰ νὰ προκαλέσουν τὸν οἶκτο καὶ τὴν συμπάθεια τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Βεβαίως, πρέπει νὰ ὑπογραμμισθῇ ὅτι ὁ σκοπὸς τῶν Χριστιανῶν, πολὺ δὲ περισσότερο τῶν Κληρικῶν καὶ τῶν μοναχῶν ποὺ πρέπει νὰ τηροῦν στὸ ἔπακρο τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ εἶναι νὰ σηκώνουν ἐθελούσια τὸν σταυρό τους, νὰ εἶναι ἐσταυρωμένοι ἑκούσια γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶπε: "ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοὶ" (Μάρκ. ἡ', 35). Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ σταυρώνη τὰ πάθη του καὶ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. "Ἐμοὶ δε μη γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ" (Γάλ. ς' 14).

Στὸ Ἅγιον Ὅρος ὑπάρχει μιὰ εἰκόνα τοῦ ἐσταυρωμένου μοναχοῦ, ποὺ τὸν κτυπᾶ ὁ διάβολος καὶ τὸν ἐρεθίζει μὲ διάφορα πάθη, ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν ἀνταποκρίνεται, ἀκριβῶς γιατί μὲ τὴν θέλησή του, ἐλεύθερα καὶ ἐθελούσια σταυρώθηκε, ὁπότε πάνω του δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιδράση ὁ διάβολος καὶ δὲν αἰσθάνεται τὴν ἐπίθεση τοῦ κόσμου καὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Ἡ ἀσκητικὴ παράδοση εἶναι γεμάτη ἀπὸ τέτοια παραδείγματα. Ἅγιοι Μοναχοὶ ἔθεσαν τὸν ἑαυτόν τους ὑποκάτω πάσης κτίσεως. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κολοβὸς θὰ πῇ "...μὴ ἑαυτὸν μετρῶν, ὑποκάτω πάσης κτίσεως ὧν, ἐν ἀποταξίᾳ ὕλης καὶ τῶν κατὰ σάρκα, ἐν σταυρῷ, ἐν πτωχείᾳ πνεύματος, ἐν προαιρέσει καὶ ἀσκήσει πνευματική...". Μὲ μιὰ τέτοια πνευματικὴ ζωὴ δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος νὰ αἰσθάνεται ὅτι οἱ ἄλλοι τὸν ἀδικοῦν, τὸν ταλαιπωροῦν, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ἔθεσε ἑκούσια τὸν ἑαυτό του πάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν διαβάση κανεὶς τὶς προσευχὲς ποὺ λέγονται κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κουρᾶς τοῦ μοναχοῦ, βλέπει ὅτι ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι στὴν πραγματικότητα μιὰ σταυρικὴ ζωή.

Ὅποιος αἰσθάνεται ὅτι οἱ ἄλλοι τὸν σταυρώνουν, ἀποδεικνύει στὴν πράξη ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ἀσταύρωτος, ἀφοῦ μέσα του κυριαρχοῦν καὶ ὀργιάζουν τὰ πάθη, ζῇ ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος μὲ ὅλα τα συνεπακόλουθά του. Καὶ ἕνας τέτοιος ἀσταύρωτος Χριστιανός, Κληρικός, μοναχός, μὲ τὶς ποικίλες ἀσταύρωτες ἐνέργειές του, εἶναι μιὰ πληγὴ τῆς κοινωνίας.

Ν.Ι.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ