Κύριο θέμα: Μιὰ ματιὰ στὴν ἐπικαιρότητα - Μὲ τὸ τέλος τῆς πανυγήρεως ...

"Καὶ μὲ τὸ "Δι' εὐχῶν...", ἀφοῦ ἁγιαστεῖ ὁ κόσμος καὶ λάβει μαζὶ μὲ τὸ ἀντίδωρο τὸ κέρασμα, τὸ Πανηγύρι κλείνει τὴ θύρα του στὸν φετινὸ τὸ χρόνο καὶ αὐτὸ ποὺ ἀκολουθεῖ πιὰ εἶναι ἡ γνωστὴ ἡ καθημερινότητα..." (βλ. ἄρθρο π. Κωνσταντίνου Καλλιανοῦ, Μὲ τὸ τέλος τῆς Πανηγύρεως ).

Τέλος τοῦ ἑορταστικοῦ Δωδεκαημέρου, τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ ὁποίου –λατρευτικές, ἑορταστικές, κοινωνικές– τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως παρουσιάζουμε στὸ παρὸν τεῦχος (σέλ. 4-7, 16). Τώρα ἡ στροφὴ στὴν καθημερινότητα φαίνεται ἀναγκαῖα. Πολλὰ εἶναι τὰ θέματα καὶ προβλήματα τῆς ἐπικαιρότητος, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀποσπάσουν τὴν πρώτη θέση στὸ ἐνδιαφέρον μας. Ὡστόσο, αὐτὰ τὰ προβλήματα συνοψίζονται στὸ ὅτι "μὲ τὸ τέλος τῆς πανηγύρεως προετοιμάζεται, ὑφαίνεται στὸν ἀργαλειὸ τοῦ χρόνου καὶ ἡ δική μας στερνὴ φορά".

Καὶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει κατὰ παράδοση τὴν δυνατότητα νὰ ἀξιολογῇ καὶ νὰ ἱεραρχῇ τὶς πληροφορίες καὶ τὰ γεγονότα, καὶ νὰ τὰ ἐρμηνεύη, ὥστε νὰ βοηθᾶ τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴ σέρνονται στὸ ξέφρενο ρυθμὸ τῆς ἐπιφανειακῆς ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου, ἀλλὰ νὰ μένουν σταθεροὶ στὸν ἀγῶνα τους νὰ βροῦν τὴν ἀπάντηση γιὰ τὸ τί γίνεται "μετὰ τὸ τέλος τῆς πανηγύρεως" αὐτῆς τῆς ζωῆς. Γιατί, ὅπως ἀναφέρει καὶ στὸ κύριο ἄρθρο του ὁ Σεβασμιώτατος: "Τὰ Χριστουγεννιάτικα δένδρα μὲ τὰ λαμπερὰ λαμπιόνια εἶναι ἕνα φαντασμαγορικὸ θέαμα ποὺ λειτουργεῖ αἰσθητικὰ καὶ ψυχολογικά, ἀλλὰ τελικὰ τὸ θέμα εἶναι τὸ ποιός θὰ προσφέρη στοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους τὸ δένδρο τῆς Ζωῆς, γιὰ νὰ ὑπερβοῦν τὴν ἀσφυκτικὴ φυλακὴ τῆς βιολογικῆς ζωῆς καὶ τοῦ βιολογικοῦ, ἀλλὰ καὶ ὑπαρξιακοῦ θανάτου, καὶ νὰ ξεπεράσουν τὴν καθημερινὴ προθανάτια ἐμπειρία ποὺ εἶναι ἕνας μακροχρόνιος ὑπαρξιακὸς ἐπιθανάτιος ρόγχος".

Πιστεύουμε ὅτι ὅταν κανεὶς προσανατολίζεται στὴν προοπτικὴ αὐτή, στὴν προοπτική του τί γίνεται "μετὰ τὴν πανήγυρη" τῆς ἐνταῦθα ζωῆς, τότε θὰ μπορέση νὰ ἀντιμετωπίση κατ' ἀρχὴν τὸ σαράκι τῆς ἐκκοσμίκευσης –ἡ ὁποία ἀφορᾶ μὲν τὸν ἐκκλησιαστικό - θρησκευτικὸ χῶρο, ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς ὁ κόσμος παραμένει κόσμος, ἀλλὰ ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἐκκοσμικεύεται, τότε χάνει τὸ ἁλάτι της ὅλη ἡ γῆ. Μὲ τὸ θέμα αὐτὸ ἀσχολοῦνται οἱ πατέρες - συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου "Ἐκκλησία καὶ ἐκκοσμίκευση" (βλ. σέλ. 12).

Ἀπαλλαγμένος, κανεὶς ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευση, θὰ μπορέση νὰ δώση πιὸ θετικὲς καὶ ρεαλιστικὲς ἀπαντήσεις σὲ πολλὰ ἐρωτήματα ποὺ ἀπαιτοῦν "τὴν πρώτη θέση στὴν ἐπικαιρότητα", ὅπως: Τελικά, εἶναι ἡ Εὐρώπη χριστιανική; Εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες Εὐρωπαῖοι; Πρέπει νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὸ "χριστιανικὸ" παρελθὸν τῆς Εὐρώπης; Ἔχει κάτι νὰ λάβη ἀπὸ μᾶς ἡ Εὐρώπη; Στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ ἀναφέρεται στὸ κύριο ἄρθρο του ὁ Σεβασμιώτατος (σέλ. 1, 8-9) καὶ στὸ σχόλιο μὲ τίτλο "Χριστιανισμὸς καὶ Εὐρώπη" (σέλ. 3).

Ὅταν δὲν ὑπάρχει ὁ προσανατολισμὸς καὶ ἡ ἀναζήτηση γιὰ τὸ τί γίνεται "μετὰ τὴν πανήγυρη", τότε ἡ σύγχρονη μεγάλη ἀσθένεια, ἡ ἀκηδία, δηλαδὴ "ἡ ἀδιαφορία φροντίδας γιὰ τὴν σωτηρία" (Γέροντας Σωφρόνιος), ἡ πνευματικὴ ραθυμία, μᾶς ὁδηγεῖ στὴν παθητικὴ "παραδοχὴ τοῦ διαφορετικοῦ". Ὡστόσο ἡ παραδοχὴ τοῦ διαφορετικοῦ σημαίνει ἀπουσία κριτηρίων καὶ πνευματικῆς ὁράσεως. Ὁ Πρώτ. π. Θωμᾶς Βαμβίνης προτείνει τὸν ὅρο "ἀνοχὴ τοῦ διαφορετικοῦ", γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ μιλοῦμε γιὰ διαφύλαξη τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας, τῆς δικῆς μας καὶ τοῦ συνανθρώπου μας.

Ἐπίσης, στὴν Κίνα θὰ κυκλοφορῇ πλέον τὸ βιβλίο τοῦ Σεβασμιωτάτου "Μιὰ βραδυὰ στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὅρους". Στὴν Κίνα ποὺ ὑπέρ-περισσεύει ἡ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἄσκηση, λείπει ὅμως ἡ ἀναζήτηση τοῦ Προσώπου (βλ. σέλ. 6).

Τέλος, σὲ μερικὰ ἀπὸ τὰ προβαλλόμενα ζητήματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν τοπικὴ ἀλλὰ καὶ γενικότερα τὴν ἑλληνικὴ ἐπικαιρότητα, ἀπαντᾶ ὁ Σεβασμιώτατος σὲ συνέντευξη ποὺ παρεχώρησε σὲ ἕνα νέο δημοσιογράφο τοπικῆς Ἐφημερίδας καὶ τὴν δημοσιεύουμε ἐν συνεχείᾳ.