Γεγονότα καὶ Σχόλια: Στεναχώριες ελληνολατρών... - Η ευαγγελική οικουμενικότητα του Ελληνισμού

Στεναχώριες ελληνολατρών...

Κάποιοι “ελληνολάτρες”, για να μη πούμε το ακριβέστερο “νεοπαγανιστές”, αντί να αισθανθούν χαρά για την δραστηριότητα που αναπτύσσουν “στο χώρο της παιδείας” δύο Ενορίες της Ναυπάκτου, και πολλές άλλες Ενορίες στην Ελλάδα, οι οποίες δημιούργησαν τμήματα στα οποία διδάσκονται δωρεάν σε παιδιά της έκτης τάξης του Δημοτικού τα βασικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, αυτοί αισθάνονται μεγάλη στεναχώρια και αγανάκτηση, γιατί όπως φαίνεται θεωρούν “επαγγελματικό” προνόμιό τους το μονοπώλιο της ελληνικότητας και κατά συνέπεια αντιλαμβάνονται ως ιδιωτική υπόθεσή τους την χρήση και την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας.

Σε σχόλιο που δημοσιεύουν σε περιοδικό τους θεωρούν θράσος την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας μέσα από κείμενα της Αγίας Γραφής, της εκκλησιαστικής υμνογραφίας και της θ. Λειτουργίας. Ταυτίζουν την αρχαία, ελληνική γλώσσα με την αρχαία ελληνική ειδωλολατρική θρησκεία και την φιλολογική και φιλοσοφική παραγωγή των αρχαίων Ελλήνων. Έχουν μια ρομαντική, απλουστευτική αντιμετώπιση της πολυμορφίας της αρχαίας θρησκείας και της πολυμέρειας του φιλοσοφικού στοχασμού της προχριστιανικής Ελλάδας. Παίρνουν ο,τι τρέφει την αίσθηση της φυλετικής τους μοναδικότητας, απορρίπτοντας ο,τι τους υπερβαίνει, κι ας ανταποκρίνεται στις βαθύτερες αναζητήσεις του ελληνικού πνεύματος. Έτσι, από την αλήθεια του ενυπόστατου Λόγου, που εκπλήρωσε τις ανεκπλήρωτες αναζητήσεις των προγόνων μας, προτιμούν οι σύγχρονοι “ελληνολάτρες” τους διδακτικούς μύθους του Αισώπου. Κανείς φυσικά δεν αρνείται την διδακτική αξία των μύθων, αλλά τι είναι αυτό που κινεί τόσο μεγάλο θυμό εναντίον της σαρκωμένης αλήθειας; Αυτό, έξω από πιθανές σκοτεινές σκοπιμότητες, μόνο ως αποτέλεσμα τυφλής εθνικής συναισθηματικής φόρτισης μπορεί να ερμηνευτή.

Με την διδασκαλία της ελληνικότατης γλώσσας των εκκλησιαστικών ύμνων οι νοσταλγοί του ειδωλολατρικού παρελθόντος μας θεωρούν ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν αρχαία ελληνικά, αλλά “προετοιμάζονται για ψάλτες”. Ξεχνούν, βέβαια, ότι η εκκλησιαστική μουσική είναι η ελληνική μουσική, δηλαδή, η μουσική της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, η οποία πέρασε και διασώθηκε μέσα στην λατρεία της Εκκλησίας μας, μαζί με ο,τι γνήσιο υπήρχε στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Είναι, δηλαδή, στοιχείο της συνέχειας του Ελληνισμού.

Κλείνοντας απλώς επισημαίνουμε κάτι το αυτονόητο, ότι τα παιδιά στα τμήματα των αρχαίων ελληνικών, εισάγονται με απλό και ευχάριστο τρόπο στη γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που είναι και η γλώσσα της λατρείας μας. Για την διδασκαλία της εκκλησιαστικής μουσικής έχουμε άλλα τμήματα και άλλους δασκάλους.

Η ευαγγελική οικουμενικότητα του Ελληνισμού

Ο Ελληνισμός ως παιδεία, ως πολιτισμός, είχε οικουμενικότητα, αλλά και πολυσυλλεκτικότητα. Δεχόταν και αφομοίωνε στοιχεία προερχόμενα από ξένους λαούς.

Η οικουμενικότητα του Ελληνισμού διασώθηκε μέσα στο πανανθρώπινο κήρυγμα του Ευαγγελίου, μέσα στην οικουμενικότητα της εκκλησιαστικής ζωής και αλήθειας.

Όσοι αποκόπτουν τον Ελληνισμό από την ευαγγελική αλήθεια, τον συρρικνώνουν μέσα στα όρια της φυλετικής τους εγωιστικής μικροψυχίας.

π.Θ.Α.Β.