Γραπτὰ κηρύγματα Ἰουλίου

 Ὁ ἅγιος Τριαδικὸς Θεός

Κυριακή, 4 Ἰουλίου

Τὰ φετινὰ σύντομα λειτουργικὰ κηρύγματα θὰ ἀναφερθοῦν στὸ μεγάλο θέμα τῆς ἁγιότητος καὶ τῶν ἁγίων ποὺ ἔχουμε στὴν Ἐκκλησία μας. Γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος τῆς ἁγιότητος μέσα στὸν ὁποῖο ἐνεργεῖ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἁγιάζει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν κτίση. Κατὰ τὸν Μέγα Φώτιο ἡ λέξη ἅγιος προέρχεται ἀπὸ τὸ στερητικὸ Ἂ καὶ τὴν λέξη γῆ καὶ σημαίνει τὸν ὑπέρτερο τῆς γῆς, αὐτόν, δηλαδή, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν γῆ. Καὶ φυσικὰ αὐτὸ πρωτίστως ἀναφέρεται στὸν Θεό. Ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ λέξη ἅγιος προέρχεται ἀπὸ τὸ στερητικὸ Ἂ καὶ τὴν λέξη ἄγος (μὲ ψιλή), ἀλλὰ ἐπειδὴ τὰ δύο Ἂ μὲ τὴν κράση τους δασύνονται δημιουργοῦν τὴν λέξη ἅγιος ποὺ σημαίνει αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀπηλλαγμένος ἀπὸ μίασμα. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὅμως στὶς παραπάνω ἑρμηνεῖες παραθέτει καὶ τὴν δική του γνώμη, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ λέξη ἅγιος προέρχεται ἀπὸ τὴν λέξη ἄγος (μὲ δασεῖα) καὶ δηλώνει τὸν ἄξιο σεβασμοῦ καὶ τὸν καθαρό.

Εἶναι φανερὸ ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ ἑρμηνεῖες πρωτίστως ἀναφέρονται στὸν Θεὸ ποὺ εἶναι καθαρός, εἶναι ἄξιος σεβασμοῦ, εἶναι ὑπεράνω τῶν γηΐνων πραγμάτων. Γι΄ αὐτὸ καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς παραγγέλλει: "ἅγιοι ἔσεσθε ὅτι ἅγιος εἰμι ἐγὼ Κύριος" (Λεύτ. ἰα΄, 44). Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἀπεκάλεσε τὸν Χριστὸ ἅγιο: "...δι' ὃ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται, υἱὸς Θεοῦ" (Λούκ. α΄, 35). Ὁ ῎Ἰδιος ὁ Χριστὸς προσευχόμενος στὸν Πατέρα Τοῦ τὸν ἀπεκάλεσε ἅγιο: "Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου" (Ἰω. ἰζ΄, 11). Καὶ τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀποκαλεῖται Ἅγιον Πνεῦμα.

Ὁ Τριαδικὸς Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα εἶναι ἅγιος. Ὁ προφήτης ΄Ἠσαΐας εἶδε τοὺς ἀγγέλους νὰ ψάλλουν τὸν ἐπινίκιο ὕμνο καὶ νὰ κράζουν: "ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαὼθ πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου...". Ὁ ὕμνος αὐτὸς εἶναι ὕμνος στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ δηλώνει τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Στὴν θεία Λειτουργία ψάλλουμε τὸν τρισάγιο ὕμνο "ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς". Ἐπίσης, ψάλλουμε στὸν τρισάγιο Θεὸ τὸν ἐπινίκιο ὕμνο "ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ...". Δὲν ὑπάρχει ἀκολουθία κατὰ τὴν ὁποία δὲν λέμε τὸ "τρισάγιον" καὶ δὲν ἀπευθύνουμε τὴν ἱκεσία μας στὸν Τριαδικὸ Θεό, ποὺ εἶναι Θεός, ἀθάνατος, ἰσχυρός, γι΄ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε ἄνθρωποι, θνητοὶ καὶ ἀδύνατοι, ζητοῦμε τὸ ἔλεὸς Του.

Ἁγία εἶναι ἡ φύση τοῦ Θεοῦ, ἅγιες εἶναι οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ἅγιο εἶναι καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος δοξάζει τὸν Θεὸ καὶ μνημονεύει τὸ ὄνομὰ Τοῦ καὶ προσπαθεῖ νὰ ζῇ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του, δέχεται τὶς ἅγιες ἐνέργειές Του, ὡς θερμότητα, ἀγάπη, εἰρήνη, πραότητα, ἁγιασμό. Θὰ πρέπη νὰ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τὸν ἅγιο Θεὸ μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὰ μυστήρια, γιὰ νὰ δεχόμαστε τὶς ἐνέργειές Του καὶ νὰ ἁγιαζόμαστε ἀπὸ τὴν παρουσία Του καὶ τὴν ἁγιότητά Του.

Οἱ Προφῆτες

Κυριακή, 11 Ἰουλίου

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἑνώνονται μὲ τὸν Θεὸ καὶ δέχονται τὶς ἅγιες ἐνέργειές Του λέγονται καὶ ἐκεῖνοι ἅγιοι. Ὁ Θεὸς εἶναι ἅγιος κατὰ τὴν ἀπόλυτη σημασία, ἐνῷ οἱ ἄνθρωποι ποὺ κοινωνοῦν μαζὶ Τοῦ λέγονται ἅγιοι κατὰ σχετικὴ σημασία καὶ ἔννοια, διότι κοινωνοῦν μαζὶ Του. Μεταξὺ τῶν ἁγίων συγκαταλέγονται καὶ οἱ Προφῆτες, ποὺ ἔζησαν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ὁδηγοῦσαν κατ΄ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ τὸν λαὸ Του. Τέτοιοι Προφῆτες ἦταν ὁ ΄Ἠσαΐας, ὁ Ἰερεμίας, ὁ Δανιήλ, ὁ ΄Ἠλίας, ὁ Σαμουήλ, ὁ Μωϋσῆς κλπ. Ἡ λέξη Προφήτης προέρχεται ἀπὸ δύο λέξεις τὸ "πρὸ" καὶ τὸ "φάναι", καὶ δηλώνει αὐτὸν ποὺ προλέγει καὶ ἀποκαλύπτει τὰ μέλλοντα, ἀλλὰ καὶ συγχρόνως διδάσκει. Ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει τὸ θέλημά Τοῦ στὸν συγκεκριμένο Προφήτη, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: "λάλει Κύριε ὅτι ὁ δοῦλος σου ἀκούει" καὶ στὴν συνέχεια αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος μετέφερε τὸ θέλημα καὶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ στὸν λαό, λέγοντας: "τάδε λέγει Κύριος". Τὸ "λάλει Κύριε" καὶ τὸ "τάδε λέγει Κύριος" εἶναι ἐκεῖνα ποὺ δηλώνουν τὸ ἔργο τοῦ Προφήτου. Ἐπειδὴ οἱ Προφῆτες ἔβλεπαν τὸν Θεό, τὸν ἄσαρκο Λόγο, γι΄ αὐτὸ καὶ ὁ λαός τους ὀνόμαζε, ὅπως φαίνεται στὴν ζωὴ τοῦ Προφήτου Σαμουήλ, "ὁρῶντες" καὶ "βλέποντες".

Τὸ ἔργο τῶν Προφητῶν ἦταν πολὺ μεγάλο. Αὐτοὶ μετέφεραν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὸν λαό, αὐτοὶ ξεχώριζαν τὴν πλάνη ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ μὲ τὴν ἀλήθεια καθοδηγοῦσαν τὸν λαό, αὐτοὶ ἤλεγχαν τὸν λαὸ καὶ τοὺς ἄρχοντες, ὅταν αὐτοὶ ἀποστατοῦσαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ὁδηγοῦσαν στὴν μετάνοια, αὐτοὶ ὁμιλοῦσαν γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσίου, αὐτοὶ προετοίμαζαν τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τὸν δεχθοῦν. Ἔτσι τὸ ἔργο τους ἦταν μεγάλο καὶ θαυμαστό. Ὅσο μεγάλο καὶ ὑπεύθυνο ἦταν τὸ ἔργο τους τόσο καὶ οἱ δυσκολίες ἦταν πολλές. Ὁ λαὸς συνήθως δὲν θέλει λόγους ποὺ ἐναντιώνονται στὰ πάθη του, γι΄ αὐτὸ καὶ πολλοὶ Προφῆτες πέθαναν μαρτυρικά, ὅπως τὸ περιγράφει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή του. Ὅταν κάποιος παρουσιαζόταν ὡς Προφήτης, ὅμως δὲν μιλοῦσε ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μὲ τὸ δικό του στοχασμὸ καὶ τὴν δική του φαντασία, αὐτὸς λεγόταν ψευδοπροφήτης.

Προφῆτες δὲν ὑπῆρχαν μόνον στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία καὶ ἡ θέση τους ἦταν μεγάλη καὶ τιμητικὴ μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ἡ θέση τους ἦταν μετὰ τοὺς Ἀποστόλους. Καὶ κατὰ κάποια ἑρμηνευτικὴ ἀνάλυση, ὡς Προφῆτες στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία ὀνομάζονταν οἱ θεολόγοι, αὐτοὶ ποὺ ἔβλεπαν τὸν Θεὸ στὸ ἄκτιστο φῶς καὶ στὴν συνέχεια καθοδηγοῦσαν ἀπλανῶς τοὺς Χριστιανούς. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διδάσκει ὅτι ὅπως οἱ Προφῆτες στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἔβλεπαν τὴν πρώτη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἐνανθρώπησή Τοῦ, καὶ προετοίμαζαν τὸν λαὸ γιὰ τὴν συνάντηση μαζὶ Τοῦ, ἔτσι καὶ οἱ Προφῆτες στὴν Καινὴ Διαθήκη, οἱ θεούμενοι καὶ θεόπτες ἅγιοι, βλέπουν τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὴν Δευτέρα ἔλευση τοῦ Χριστοῦ μὲ ὅλη Τοῦ τὴν δόξα καὶ καθοδηγοῦν τὸν λαὸ πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης διδάσκει ὅτι ἡ αἵρεση ἐπικρατεῖ ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν Προφῆτες, δηλαδὴ δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν προσωπικὴ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ καθοδηγοῦν ἀπλανῶς τὸν λαὸ καὶ νὰ κάνουν τὴν διάκριση μεταξὺ ἀκτίστου καὶ κτιστῆς ἐνεργείας, μεταξὺ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργείας τῶν δαιμόνων. Καὶ σήμερα ὑπάρχουν τέτοιοι εὐλογημένοι ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν τὴν θέση τῶν Προφητῶν μέσα στὴν Ἐκκλησία, τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ ἀναζητοῦμε γιὰ νὰ καθοδηγούμαστε σωστὰ στὸν δρόμο πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας μας.

Οἱ Ἀπόστολοι

Κυριακή, 18 Ἰουλίου

Μεταξὺ τῶν ἁγίων συγκαταλέγονται καὶ οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ τοὺς δώδεκα μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς κάλεσε στὸ Ἀποστολικὸ ἀξίωμα, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ἔδρασαν σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ ἵδρυσαν τὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες. Στοὺς Ἀποστόλους συγκαταλέγεται καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος δὲν ἐγνώρισε τὸν Χριστὸ ὅσο ζοῦσε, ἀλλὰ τὸν γνώρισε μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ γι΄ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνος εἶναι Ἀπόστολος καὶ μάλιστα Πρωτοκορυφαῖος, μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο. Ἡ λέξη ἀπόστολος προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα ἀποστέλλω καὶ δηλώνει αὐτὸν ποὺ ἀποστέλλεται ἀπὸ κάποιον γιὰ νὰ ἐκπληρώση μιὰ ἀποστολή.

Πρῶτος καὶ κατ΄ ἐξοχὴν Ἀπόστολος εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή του γράφει: "κατανοήσατε τὸν ἀπόστολο καὶ ἀρχιερέα τῆς ὁμολογίας ἡμῶν Χριστὸν Ἰησοῦν". (Ἐβρ. γ΄, 1). Ὁ Χριστὸς λέγεται Ἀπόστολος γιατί ἀπεστάλη, καὶ μὲ τὴν δικὴ Τοῦ θέληση, ἀπὸ τὸν Πατέρα Τοῦ γιὰ νὰ ἐνανθρωπήση, νὰ κηρύξη στοὺς ἀνθρώπους, νὰ πάθη, νὰ σταυρωθῇ καὶ νὰ ἀναστηθῇ, καὶ ἔτσι νὰ γίνη πρόξενος σωτηρίας καὶ ἀπολυτρώσεως. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια καὶ οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἐκλήθησαν στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα, ἔζησαν μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ τρία χρόνια, εἶδαν, ἄκουσαν, πληροφορήθηκαν γιὰ τὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀνέβηκαν ἐπάνω στὸ ὅρος Θαβὼρ εἶδαν τὰ ἴδια τὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅλοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰούδα, εἶδαν τὸν ἀναστάντα Χριστό, ἔλαβαν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τὴν Πεντηκοστὴ καὶ στὴν συνέχεια ἀπεστάλησαν στὸν κόσμο γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὁλόκληρη τὴν κτίση.

Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶδε τὸν ἀναστάντα Χριστὸ καὶ αὐτό του ἔδωσε τὴν βεβαιότητα τῆς κλήσεως καὶ τῆς ἀποστολῆς του, γι΄ αὐτὸ καὶ ἔγραφε στὶς ἐπιστολές του: "Παῦλος, κλητὸς ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ θελήματος Θεοῦ" (Α' Κόρ. α΄, 1). Τὸ ἴδιο ἔγραφε καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στὶς καθολικές του ἐπιστολές: "Πέτρος ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ" (Α' Πέτρου α΄, 1). Τὸ ἀποστολικὸ ἔργο ὅπως καὶ τὸ προφητικὸ εἶναι δύσκολο ἔργο, γιατί ὁ Ἀπόστολος πρέπει νὰ ἀπαρνηθῇ τὰ πάντα καὶ νὰ ἀκολουθήση τὸν Χριστό. Καὶ ὅπως ὁ Χριστὸς ὁδηγήθηκε στὸν Σταυρό, ἔτσι καὶ ὁ Ἀπόστολος ὁδηγεῖται στὸ μαρτύριο, τὴν θυσία καὶ τὴν προσφορά. Γι΄ αὐτό, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη, ὅλοι οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι τελείωσαν τὴν ζωή τους μαρτυρικά.

Ἡ Ἐκκλησία λέγεται ἀποστολικὴ διότι στηρίζεται στὸ θεμέλιο τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τὴν διδασκαλία τους καὶ τὴν ζωή τους. Καὶ ὅταν ἐξέλιπαν οἱ Ἀπόστολοι, συνέχισαν τὸ ἔργο τους οἱ διάδοχοί τους, ποὺ ὀνομάσθηκαν ἀποστολικοὶ Πατέρες, ὅπως ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης. Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς συνέχισαν τὸ ἔργο τους οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, διάδοχοι τῶν ἁγίων Ἀποστόλων εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ προεστῶτες τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν καὶ προεστῶτες τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως. Ὅπως ὑπάρχουν ψευδοπροφῆτες, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ ψευδαπόστολοι. Ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν νοῦν Χριστοῦ μποροῦν νὰ διακρίνουν τοὺς ἀληθινοὺς Ἀποστόλους ἀπὸ τοὺς ψευδαποστόλους. Τὰ στοιχεῖα ποὺ τοὺς διακρίνουν εἶναι ἡ ἀληθινὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἡ θυσία καὶ ἡ προσφορὰ γιὰ τὸν λαό, ἡ ΄Ὀρθόδοξη διδασκαλία.

Θὰ πρέπη νὰ προσευχόμαστε νὰ ἀναδεικνύη ὁ Θεὸς ἀληθινοὺς Ἀποστόλους, ὥστε νὰ κατευθυνόμαστε στὴν ἀπλανῆ ὁδὸ τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ συγχρόνως θὰ πρέπη νὰ προσευχόμαστε νὰ μᾶς δίνη ὁ Θεὸς δύναμη γιὰ νὰ κάνουμε ὑπακοὴ σὲ αὐτοὺς τοὺς γνήσιους θεράποντας τοῦ Θεοῦ.

Οἱ Εὐαγγελιστές

Κυριακή, 25 Ἰουλίου

Μαζὶ μὲ τοὺς δώδεκα Μαθητάς, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁμιλήσαμε τὴν προηγούμενη Κυριακὴ καὶ οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τὸν στενὸ ὅμιλο τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, συγχρόνως ὑπῆρχαν καὶ οἱ ἑβδομήκοντα Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Μερικοὶ ἀπὸ αὐτούς, καὶ τοὺς δώδεκα καὶ τοὺς ἑβδομήκοντα, λέγονται Εὐαγγελιστές, γιατί συνέγραψαν τὰ τέσσερα Εὐαγγέλια. Πρόκειται γιὰ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο, τὸν Εὐαγγελιστὴ Μάρκο, τὸν Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ καὶ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη. Ἡ λέξη Εὐαγγέλιο ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο λέξεις τὸ "εὔ" καὶ τὴν "ἀγγελία" καὶ δηλώνει τὴν καλὴ ἀγγελία, τὴν καλὴ πληροφορία. Οἱ Εὐαγγελιστές, λοιπόν, μετέδωσαν γραπτῶς τὴν εἴδηση ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνηνθρώπησε, ἐδίδαξε, ἀπέθανε, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε, ἀνελήφθηκε καὶ πρόκειται νὰ ἔλθη ἐκ νέου γιὰ νὰ κρίνη τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ κεντρικὸ σημεῖο τῶν Εὐαγγελίων εἶναι τὸ τί εἶπε ὁ Χριστός, τὸ τί ἔκανε ὁ Χριστὸς καὶ τὸ τί ἔπαθε ὁ Χριστός. Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ συνδέεται στενὰ μὲ τὰ θαύματά Τοῦ, τὰ Πάθη Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Τὰ Εὐαγγέλια δὲν εἶναι μιὰ πλήρης βιογραφία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ εἶναι ἡ μετάδοση τῆς πληροφορίας ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι καὶ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ αὐτὸς μόνον μπορεῖ νὰ κάνη τὸν ἄνθρωπο κατὰ Χάριν υἱὸ τοῦ Θεοῦ.

Τὰ τρία πρῶτα Εὐαγγέλια (τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου καὶ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ) λέγονται "συνοπτικὰ Εὐαγγέλια" καὶ ἐπικεντρώνουν τὴν προσοχὴ τῶν ἀναγνωστῶν σὲ μερικὰ ἱστορικὰ σημεῖα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Τὰ τρία αὐτὰ Εὐαγγέλια θεωροῦνται ἀπὸ μερικοὺς ὡς κατηχητικὰ βοηθήματα τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ποὺ προορίζονταν γιὰ ἐκείνους κυρίως ποὺ ἐπρόκειτο νὰ βαπτισθοῦν, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὶς σατανικὲς ἐνέργειες, ἀλλὰ συγχρόνως ἀπέβλεπαν καὶ στοὺς Χριστιανοὺς ποὺ εἶχαν ἤδη βαπτισθῇ γιὰ νὰ ἔχουν μπροστά τους ἕνα συνοπτικὸ βιβλίο τῆς ζωῆς καὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ τέταρτο Εὐαγγέλιο, δηλαδὴ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία χαρακτηριζόταν "πνευματικὸ" Εὐαγγέλιο, γιατί προοριζόταν κυρίως γι΄ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν βαπτισθῇ καὶ φωτισθῇ καὶ ἔπρεπε νὰ μάθουν τὴν ὑψηλότερη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία καθόρισε νὰ διαβάζεται στὴν θεία Λειτουργία τὸ Εὐαγγέλιο αὐτὸ ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα καὶ καθ΄ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἀφοῦ τὸ Μ. Σάββατο γίνονταν οἱ ὁμαδικὲς βαπτίσεις τῶν Χριστιανῶν.

Ἡ ἐποχὴ στὴν ὁποία ζοῦμε εἶναι ἐποχὴ ἐνημερώσεως, ἐποχὴ διαδόσεως πολλῶν βιβλίων. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ πρέπει κυρίως νὰ μελετοῦμε τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως περιγράφονται μέσα στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια. Κάθε ἀνάγνωση τῶν Εὐαγγελίων καὶ γενικότερα τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀνοίγει τὸν νοῦ μας γιὰ νὰ μάθουμε τὴν ἀποστολή μας, τὸ ἔργο μας καὶ τὸν προορισμό μας, νὰ μάθουμε γιατί ζοῦμε, γιατί ὑπάρχουμε καὶ ποιός εἶναι ὁ σκοπός μας στὴν γῆ, ἀλλὰ καὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη μας καὶ νὰ ἔχουμε κοινωνία μὲ τὸν Χριστό. Μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν Εὐαγγελίων, ὅπως ἑρμηνεύονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας διὰ τῶν ἁγίων Πατέρων, θὰ μπορέσουμε νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν γλυκύτητα τῆς καλῆς ἀγγελίας, δηλαδὴ τὴν γλυκύτητα τῆς σωτηρίας μας.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ