Skip to main content

Κυριακή 14 Ἰουλίου. Ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν

ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

275 12Στό ἀναστάσιμο Ἀπολυτίκιο πού ψάλαμε σήμερα στήν θεία Λειτουργία, πού εἶναι τό Ἀπολυτίκιο τοῦ τρίτου ἤχου, ὑμνεῖται ὁ Ἀναστάς Χριστός καί χαρακτηρίζεται ὡς «πρωτότοκος τῶν νεκρῶν». Γράφεται σέ αὐτό:

«Εὐφραινέσθω τά οὐράνια, ἀγαλλιάσθω τά ἐπίγεια, ὅτι ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὐτοῦ ὁ Κύριος• ἐπάτησε τῷ θανάτῳ τόν θάνατον• πρωτότοκος τῶν νεκρῶν ἐγένετο• ἐκ κοιλίας ᾅδου ἐρρύσατο ἡμᾶς, καί παρέσχε τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος».

Ἡ μετάφραση εἶναι ἡ ἑξῆς:

«Ἄς εὐφραίνονται τά οὐράνια καί ἄς ἀγάλλονται τά ἐπίγεια, ἐπειδή ὁ Κύριος ἔδειξε μεγάλη δύναμη. Ἐπάτησε μέ τόν θάνατό Του τόν θάνατο, ἔγινε πρωτότοκος τῶν νεκρῶν, μᾶς ἔσωσε ἀπό τήν κοιλία τοῦ Ἅδου καί χάρισε στόν κόσμο τό μέγα ἔλεος».

Ὁ ἱερός ὑμνογράφος μᾶς προτρέπει νά εὐφρανθοῦμε καί νά χαροῦμε πνευματικά, ὄχι μόνον ἐμεῖς πού ζοῦμε στήν γῆ καί ὅλα τά εὑρισκόμενα στήν γῆ, ἀλλά καί τά ἐπουράνια, δηλαδή ὅλοι οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του προξένησε εὐεργεσία στά νοερά πνεύματα, στούς ἀγγέλους καί τούς ἀνθρώπους.

Ἡ χαρά μας δέν πρέπει νά περιορίζεται καί δέν πρέπει νά ἐξαντλῆται στά ἐξωτερικά πράγματα, στίς σωματικές αἰσθήσεις καί τά αἰσθητά, ἀλλά νά προχωρῆ καί στά πνευματικά. Καί ποιό μεγαλύτερο γεγονός ὑπάρχει ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ;

Ὁ Χριστός μέ τόν θάνατό Του πάτησε τόν θάνατο, μᾶς ἔβγαλε ἀπό τόν Ἅδη καί αὐτός ἔγινε ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν, δηλαδή Αὐτός εἶναι ὁ Πρῶτος πού νίκησε τόν θάνατο καί ἔτσι γεννήθηκε ἀπό τούς νεκρούς.

Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς ἀποκάλεσε ἀδελφούς Του. Μετά τήν Ἀνάστασή Του εἶπε στίς Μυροφόρες γυναῖκες: «Ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τήν Γαλιλαίαν. κἀκεῖ με ὄψονται» (Ματθ. κη΄, 10). Ἔτσι, ὁ πρῶτος καί μεγάλος Ἀδελφός μας ἀναστήθηκε, καί αὐτό σημαίνει ὅτι καί ἐμεῖς οἱ μετέπειτα ἀδελφοί Του θά ἀναστηθοῦμε μέ τήν δική Του δύναμη. Σέ μιά οἰκογένεια πού τά παιδιά βγαίνουν ἀπό τήν μήτρα τῆς μητέρας τους, καλοῦνται πρωτότοκοι, δευτερότοκοι, τριτότοκοι ἀδελφοί. Αὐτό συμβαίνει καί στά πνευματικά. Ἐφ’ ὅσον ὁ πρωτότοκος ἀδελφός μας, ὁ Χριστός, ἀναστήθηκε, αὐτό σημαίνει ὅτι καί ἐμεῖς θά ἀναστηθοῦμε μέ τήν δική Του δύναμη.

Ὅταν ὁ κολυμβητής βγαίνη ἀπό τήν θάλασσα, πρῶτα ἐξέρχεται ἡ κεφαλή του καί ἔπειτα σιγά-σιγά καί τό σῶμα του. Ἔτσι συμβαίνει καί στήν δική μας περίπτωση. Πρῶτα ἀναστήθηκε ὁ πρωτότοκος ἀδελφός μας, ὁ Χριστός, καί ἔπειτα θά ἀναστηθοῦμε καί ἐμεῖς, κατ’ ἀρχάς πνευματικά καί ἔπειτα σωματικά.

Αὐτός «παρέσχε τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος». Αὐτός μᾶς ἔδωσε τήν Χάρη Του γιά νά Τόν θεωροῦμε πρωτότοκο ἀδελφό μας καί νά ζήσουμε καί ἐμεῖς αὐτήν τήν ἀγαλλίαση τῶν ἐπιγείων καί τήν εὐφροσύνη τῶν οὐρανίων.

Δέν εἴμαστε μόνοι στόν κόσμο αὐτόν, δέν εἴμαστε ἐγκαταλελειμμένοι, ἔστω καί ἄν μᾶς ἐγκαταλείπουν οἱ ἄνθρωποι, ἔχουμε δυνατό καί κραταιό πρωτότοκο ἀδελφό, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὁ Χριστός εἶναι πατέρας μας, ἀδελφός μας, φίλος μας, νυμφίος μας, παρηγοριά μας καί ζωή μας. Αὐτός εἶναι τά πάντα γιά μᾶς. Αὐτός ἱκανοποιεῖ ὅλες τίς πνευματικές μας ἀνάγκες, λύει ὅλα τά προβλήματά μας. Δέν εἶναι ἕνας Θεός πού κατοικεῖ στούς οὐρανούς καί διευθύνει τά σύμπαντα καί τήν γῆ, ἀλλά εἶναι πολύ κοντά μας.

Ὅταν εἴμαστε ἐγκαταλελειμμένοι ἀπό ὅλους, Ἐκεῖνος γίνεται πατέρας μας. Ὅταν δέν ἔχουμε ἀνθρώπους νά μᾶς βοηθήσουν, Αὐτός γίνεται ἀδελφός μας. Ὅταν αἰσθανόμαστε τήν ἀπουσία τῶν φίλων μας, Αὐτός γίνεται καί παραμένει φίλος μας. Ὅταν μᾶς λείπη ἡ ἀγάπη, Αὐτός γίνεται νυμφίος μας. Ὅταν εἴμαστε ἀπελπισμένοι, Αὐτός γίνεται ἡ παρηγοριά μας. Ὅταν μᾶς πλησιάζη ὁ φόβος καί ἡ σκιά τοῦ θανάτου, Αὐτός γίνεται ἡ ζωή μας.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ πρωτότοκος ἀδελφός μας πού ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί μποροῦμε νά ἀνήκουμε στήν δική Του οἰκογένεια, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, καί νά συμμετάσχουμε στήν αἰώνια δόξα Του.

Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

ΓΡΑΠΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

  • Προβολές: 4875