«Οἱ Λαϊκοί» - 12 Σεπτεμβρίου 2021 - Γραπτὰ Κηρύγματα Καλοκαιριοῦ 2021

Γραπτὰ Κηρύγματα Καλοκαιριοῦ 2021

Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου 2021 «Οἱ Λαϊκοί»

Δεῖτε τό video ΕΔΩ

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ, ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί ἔχει μέλη ἐκ μέρους, ἀλλά εἶναι καί κοινωνία θεώσεως, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Αὐτό σημαίνει ὅτι μέ τό ἅγιο Βάπτισμα καί τό ἅγιο Χρίσμα εἰσερχόμαστε στήν Ἐκκλησία, γινόμαστε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, συμμετέχουμε στήν θεία Λειτουργία, κοινωνοῦμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί προχωροῦμε στήν ὁδό τῆς θεώσεως, μέ τήν συμμετοχή μας στά Μυστήρια καί μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί τήν κατά Χριστόν ἄσκηση.

Τό Βάπτισμα εἶναι εἰσαγωγικό Μυστήριο, διότι δι’ αὐτοῦ εἰσαγόμαστε στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὡς Σῶμα Χριστοῦ ἔχει διάφορα μέλη. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει ὅτι, ὅπως τό σῶμα ἔχει πολλά μέλη, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν ἀποτελεῖται ἀπό ἕνα μέλος, ἀλλά ἀπό πολλά. Ὅλα χρειάζονται μέσα στήν Ἐκκλησία, καί αὐτά εἶναι ἡ κεφαλή, ὁ ὀφθαλμός, ἡ ἀκοή, ἡ ὄσφρηση, τό χέρι, τό πόδι, καί κανείς δέν μπορεῖ νά πῆ ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη τόν ἄλλον (Α΄ Κορ. ιβ΄, 12-27). Καί ἀμέσως μετά γράφει: «Καί οὕς μέν ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Α΄ Κορ.ιβ΄, 28).

Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, Κληρικοί καί λαϊκοί, ἔχουν διάφορα χαρίσματα, ὅλοι εἶναι χαρισματοῦχοι, ὁ καθένας ἔχει τό δικό του χάρισμα καί πρέπει νά ὑπάρχη ἑνότητα μεταξύ τῶν χαρισματούχων μελῶν, ὥστε διά μέσου ὅλων νά δοξάζεται ὁ Θεός. Ἔτσι, οἱ ποιμένες ἔχουν τό χάρισμα νά ποιμαίνουν τούς Χριστιανούς, καί οἱ Χριστιανοί ἔχουν τό χάρισμα νά ποιμαίνωνται πρός τήν σωτηρία τους. Μέσα ἀπό αὐτήν τήν προοπτική πρέπει νά βλέπουμε τήν ζωή μας μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ἑπομένως, οἱ λαϊκοί δέν εἶναι ἁπλῶς τά μέλη πού δέν ἔχουν κάποια ἀποστολή στήν Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι τά χαρισματοῦχα μέλη, πού ἔχουν τό ἐξαίρετο χάρισμα νά εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νά λαμβάνουν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μέ τό Βάπτισμα, τό Χρίσμα καί γενικά μέ τά Μυστήρια, πού ἔχουν τήν δυνατότητα, μέ τήν κατάλληλη προετοιμασία, νά κοινωνοῦν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, πού μποροῦν νά προσεύχωνται καί νά καλοῦν τόν Θεό Πατέρα τους μέ τήν Κυριακή προσευχή, τό «Πάτερ ἡμῶν», πού μποροῦν νά προσεύχωνται μέ τήν εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν», πού μποροῦν μέ τό Μυστήριο τοῦ γάμου νά δημιουργήσουν μιά Χριστιανική οἰκογένεια καί πολλά ἄλλα.

Μέ τά Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος, τοῦ Χρίσματος καί τῆς θείας Κοινωνίας οἱ ἄνθρωποι εἶναι «ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος», ὁ «χριστοτερπής λαός» τοῦ Θεοῦ πού ἀνήκει «στό Βασίλειον Ἱεράτευμα» (Α΄ Πέτρ. β΄, 9). Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας προσδιορίζουν σέ τί συνίσταται αὐτό τό «Βασίλειον Ἱεράτευμα», ὁ «λαός τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος».

Ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης τούς Χριστιανούς πού συμμετέχουν στά ἅγια Μυστήρια καί ἀνήκουν στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τούς ὀνομάζει «θεωρητική τάξη» τῆς Ἐκκλησίας, διότι διά τῆς πράξεως φθάνουν στούς ποικίλους βαθμούς τῆς θεωρίας, καί αὐτό γίνεται μέ τήν μέθεξη τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί τελειοποιοῦ-θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι μεγάλη τιμή.

Ὁ ἱερός Θεοφύλακτος ἑρμηνεύει ὅτι οἱ Χριστιανοί πού ἔχουν τό χάρισμα νά ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία εἶναι προφῆτες, βασιλεῖς καί ἱερεῖς μέ τήν γενική ἔννοια τοῦ ὅρου. Δηλαδή, ὁ Θεός μᾶς ἔχρισε, γράφει, καί μᾶς ἐσφράγισε προφῆτες, βασιλεῖς καί ἱερεῖς. «Τοιοῦτο γάρ πᾶς βαπτισθείς», δηλαδή καθένας πού βαπτίζεται εἶναι προφήτης, διότι βλέπει αὐτά πού ὀφθαλμός δέν εἶδε καί αὐτί δέν ἄκουσε∙ εἶναι ἱερεύς, διότι ὀφείλει νά προσάγη τόν ἑαυτό του «θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ»∙ εἶναι βασιλεύς ἐπειδή ἔγινε υἱός τοῦ παμβασιλέως Χριστοῦ καί ἐπειδή βασιλεύει «τῶν ἀτόπων λογισμῶν» καί ὑπέρκειται «τοῦ κόσμου παντός».

Ἀπό αὐτούς τούς χαρισματούχους Χριστιανούς ἐπιλέγονται οἱ Κληρικοί γιά νά ἐπιτελέσουν μιά εἰδική ἀποστολή, ἕνα ἰδιαίτερο ἔργο μέσα στήν Ἐκκλησία, νά ποιμαίνουν αὐτούς τούς χαρισματούχους Χριστιανούς. Μέ αὐτήν τήν ἔννοια ὑπάρχουν οἱ ποιμένες, οἱ ὁποῖοι πρέπει νά καθοδηγοῦν τό λογικό καί εὐλογημένο ποίμνιο στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, μπορεῖ νά ὑπάρχουν ποιμένες πού δέν ἔχουν προηγουμένως ποιμανθῆ καί δέν ποιμαίνονται συγχρόνως ἀπό τόν Θεό, καί ὑπάρχουν ποιμαινόμενοι πού ἀνταποκρίνονται στόν σκοπό τοῦ χριστιανικοῦ βίου καί θεωροῦν τόν Χριστό ποιμένα καί Κύριό τους καί σέβονται τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας.

Πρέπει νά ὑπάρχη στενή σχέση, ἐπικοινωνία καί ἑνότητα μεταξύ ποιμένων καί ποιμαινομένων. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει ὅτι ἡ σχέση μεταξύ τους πρέπει νά εἶναι ἀνάλογη μέ τήν σχέση τῆς «ψυχῆς πρός σῶμα ἤ τοῦ νοῦ πρός ψυχήν», ὥστε, ὅπως γράφει στήν συνέχεια, «ἀμφότερα συντίθενται ἀλλήλοις, τό τε ὑστεροῦν καί τό πλεονάζον», ὥστε μέ τήν ἁρμονία τοῦ Πνεύματος συνδεδεμένα «ἕνα ἄρτιον ἀποδειχθῇ σῶμα».

Οἱ χαρισματοῦχοι Χριστιανοί πού δέν ἔχουν κάποια εἰδική ἀποστολή στήν Ἐκκλησία, συμμετέχουν σέ ὅλες τίς ἱερές ἀκολουθίες, μετέχουν σέ ὅλα τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, καί κατά ποικίλους τρόπους καί βαθμούς μετέχουν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πολιτεύματος καί ὁδηγοῦνται πρός τήν οὐράνια θεία Λειτουργία.

Μερικοί ἀπό αὐτούς ἐπιλέγονται ἀπό τούς Ἐφημερίους καί τελικά ἀπό τόν Μητροπολίτη, νά συμμετέχουν στήν κατήχηση τῶν νέων, στήν ποιμαντική διακονία, στίς ποικίλες δραστηριότητες τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιτελοῦν ἕνα σημαντικό ἔργο στίς Ἐνορίες καί τίς Μητροπόλεις.

Ἄν δέν ὑπάρχουν αὐτοί οἱ χαρισματοῦχοι λαϊκοί, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχη Ἐνορία, δέν μποροῦν νά γίνωνται ἱερές Ἀκολουθίες καί τά ἱερά Μυστήρια, δέν μπορεῖ νά γίνη τό ποιμαντικό, κατηχητικό καί φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτό τούς εὐχαριστοῦμε θερμά.

Ἀπό ὅλα τά γραπτά κηρύγματα πού ἔγιναν στούς Ἱερούς Ναούς τούς δύο αὐτούς μῆνες (Ἰούλιο καί Αὔγουστο) συμπεραίνεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιά ὀργανωμένη οἰκογένεια, μιά ἐκκλησιαστική κοινωνία, ἕνα Θεραπευτήριο, καί αὐτό ρυθμίσθηκε ἀπό τούς θεοφόρους καί θεοπνεύστους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀποφάσισαν σέ Τοπικές καί Οἰκουμενικές Συνόδους, μέ τήν ἐπιστασία καί τήν ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἕνας ἀνθρώπινος κατεστημένος θεσμός, ἀλλά ἕνας «ἱερός θεσμός» πού συγκροτεῖται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα. Στήν Ἐκκλησία συνδέεται στενά ὁ ἱερός θεσμός καί τό χάρισμα.

Στήν Ἐκκλησία ἀνήκουν οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ Πρεσβύτεροι, οἱ Διάκονοι, οἱ Μοναχοί, οἱ Ἐπίτροποι, οἱ Λαϊκοί, ὅλος ὁ εὐλογημένος λαός τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ἡ δόξα μας, ἡ τιμή μας, εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Σέ αὐτήν πρέπει νά μένουμε ὅλοι ταπεινά, ὡς μέλη της, σέ αὐτήν νά ἀνήκουμε ἕως ὅτου κλείσουμε τά μάτια μας καί τά ἀνοίξουμε στήν αἰωνιότητα, στήν οὐράνια Ἐκκλησία. Ἀμήν.

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου

Ἱερόθεος